Masal bile yazamıyorum!

Bir masal yazdım içinde kahramanı yoktu. Küçük bir kız vardı sadece ve yanlızlığı. Bu yanlızlıktı onu belkide kahraman yapan ama çok yorgundu. Kahraman olabilseydi eğer savaşırdı tüm güçlüklerle ve masalı mutlu sonla bitriridi. Ama yapamadı. Yenildi hayatın acımasızlığı, insanların anlayışsızlığı karşısında. Ve birgün anladı değildi olmak istediği kahraman aslında. Sadece kendi olmak istiyordu kendi masalında. Tanrı'yı aradı bulamadı, bir dost sesi duymak için çırpındı durdu. Koştu sağa sola duramadı ve kendini bitik, başksına ait bir masalın ortasında buldu. Kaçmaya çalıştı kurtulamadı... Yeni sonlar yazdı kafasında, hayal etti ama ulaşamadı. Ve bir gün bu masalı biri okursa diye bir son yazdı kendi içinde. Sonu mutlu bitmeyen, gökten üç elma düşmeyen bir son. Ne prens vardı ne de prenses. 40 gün 40 gece evlilik rüyalarıda yoktu. Kimse kimseye sarılmıyor kimse yüzyıllardır uyuduğu uykudan uyanmıyordu. Küçük kız da değildi artık. Elleri yaşlanmış gözleri uzaklarda kalmıştı. Ne peri padişahının kızı ne de acımasız cadının elma yemeye zorladığı tatlı prenses değildi artık. Bunu biliyordu ve umutsuzluğunun, boşa geçen hayatının aslında ne kadar kısa olduğunu anladı. Ve sonunu yazdı yeniden... 

SON; 

Kurumuş yaprakların hışırtısına boğulmuş karanlık ormanda bir başına yürüken yorgunluktan bir ağaca yaslanması ile başladı. Ayakları isyan ediyordu artık kaçamadığı için bu masallardan. Biz yokuz sen devam et dercesine bırakmışlardı bir başına hüzün ormanında. Birden ellerine baktı onlarda yorgundu artık. Artık yazamaycaklardı hiçbirşey. Gözleri yaşlıydı yıllardır uzakları seyretmekten, gördüğüne değil sadece hayal ettiğine bakmaktan bıkmışlardı. Hepsi birer birer terkediyordu. Ağaçlar sonbahardan kışa döndü. Üşüyordu. Sıkı sıkı sarıldı paltosuna ama yetmedi. Gözleri kapanıyordu. Ve işte o an yazdığı son'u noktaladı. Bu hissettiği kış soğu değil ölümün soğukluğuydu. Ama artık başkasına ait masaldan kurtulmuştu. Ve şimdi o kendi masalının kahramanı olmuştu...