Mavi sonsuzluk gibi...

Uzun zamandan beri ilk defa yataktan sürünerek kalkmak yerine, gülümseyerek uyandı. Yatakta iyice gerinerek, ayağa fırladı. Gözlerini ovuşturarak salona doğru yürüdü. Açık camdan yazın sıcaklığına inat bir meltem esintisi vurdu yüzüne… Dışarıya baktı… Küçük sandalların, büyük şileplerin ve de gezintiye çıkmış olan yatların deniz ile kucaklaşmasını izledi…

Mavilik sonsuzluk gibi uzanıyordu önünde… Bugün benim günüm olsun dedi…

Hazırlandı. Her sabah olduğu gibi işinin yoluna koyuldu. İçi kıpır kıpırdı. Hayır olsun dedi… Cep telefonu çaldı. Açtı… Yine hayatında uzun zamandan beri olmayan birinin sesiydi telefonun ucundaki!

- Teşekkürler, Sen? Diye bildi.

- Olllll-maz… Gelemem….

- Şey… Hımm…. Yok, yok ondan değil…

- Görüşmeyelim…. Evet evet bu ikimiz içinde en iyisi …

- Sende…

Gözlerinden yaşlar akarken, kapatmıştı telefonunu, ama neden görmeyi çok istediği halde tüm soğukkanlılığı ile hayır demişti ona….

Kırmıştı onu…. Çekip giderek kırmıştı…. Arkasındaki en kaza bakmadan gitmişti. Hangi yüzle görmek istiyordu onu…

Gaza bastı. İşe geç gidecekti nasıl olsa kendi işiydi. Araba hızlanırken aynadan kendine baktı yine her zamanki gibi burnu kızarmıştı. Makyajı akmış ve en kötüsü elleri titremeye başlamıştı. Bunları yaparken, yola bakmamış ve sadece gaza basmaya devam etmişti. Önünde fren yapan arabaları fark etmemişti bile…

İş yerinde onu bekleyen harika güller ve güller arasına saklanmış bir hediye vardı… Ama o bu güzelliği hiçbir zaman göremedi…

Gün onun günüydü. Keşke ceçmişten gelen o telefon onu allak bullak etmeseydi. Keşke hayat ona, onu gerçekten seven ve en zor günlerinde bile hep yanında olan adamın, hediyelerini görmesine izin verseydi keşke.....

Keşke mavilik sonsuzluk gibi önünde uzanmaya devam etseydi... Keşke...