Mazi...

Nostalji…

Geçmişe bazen takılıp kalırız…

Daha doğrusu… Ben, her nedense geçmişi çok “özlüyorum”… Nostaljik herhangi bir şey görsem/duysam, içimde bir kıpırdanma hâsıl oluyor.

Özellikle, nostaljik müzik kuşaklarına bayılıyorum.

Bu arada çok “romantik” olduğum söylenemez.

Romantizmden anladığımı da “iddia” edemem.

Aslında, çoğu insanda bu durum oluyordur: Geçmişte yaşanmışlıkların özlemi, herkeste ara sıra depreşiyordur.

Teknoloji bu kadar gelişmişken…

Mikro teknolojiler tavan yapmışken…

Dünya, tabir-i caizse “küresel köye” dönmüşken…

İnsanların ortalama ömürleri “görece” artarken…

Umutlarımızı ve beklentilerimizi geleceğe yönelik kurgularken…

Kısacası… Artık çok daha farklı bir hayat düzeninde yaşamlarımızı sürdürürken…

Kendi adıma söylüyorum: Geçmişte bir şeyler vardı bizleri alıp götüren. Hâlbuki çok dolu dolu yaşadığım söylenemez. Kayıp yıllarım fazlayken, gelecekten “medet” umacakken, sürekli geçmişi düşleyip, geçmişten kopamamak…

Bilemiyorum… 80’ler 90’lar Türkiye’si, gerçekten de çok daha farklıydı. Her hâliyle farklı bir toplumsal yaşantımız vardı; müzik kalitesinden tutunda insan ilişkilerine kadar…

Ama ne olursa olsun geçmişte bizim için “değeri” ölçülemeyen şeyler vardı. Sanırım, ben bunların özlemini duyuyorum.

Neyse…

Geçmişe özlem, geleceğe umutla ömürlerimizi tüketip gideceğiz…