Melek Kardeşime...

Bugün bir fidan diktim senin için. Bugün bir fidana adını verdim.

Telafisi olmayan bir zaman hatasına denk geldik daha çok küçükken, kısa olan çöpü sen çektin. Şimdi hayat senden çaldığı yılları bana ekliyor. Sen 1,5 yaşından bakarken hala bana, benim gözlerim yaşlanıyor.

Biliyor musun en çok gökyüzüne baktığımda hatırlıyorum seni. Gözlerinin rengindendir diye düşünüyorum. Bu yüzden belki de en sevdiğim renk mavi...

Belleğimin tozlu rafları arasında beynimi kanatırcasına dolanıyorum. Bir yüz, bir ses, bir iz aradığım, bana seni anımsatan. Hayalet yüzlerle dolu çerçeveler taşıyor raflardan, kulaklarımda çınlayan boğuk sesler arasında yarım kalan çocuk gülüşün var. Dokunuşunu anımsayamadığım eller uzanıyor bedenime, küçücük ellerini arıyorum aralarından. Tanıdık bir yığın bakış dolanırken üzerimde, senin mavi gözlerin bana çok uzaklardan bakıyor.

Belleğim anılar mezarlığı, ölü düşlere gebe. Artık rüyalarımda bile sana rastlayamıyorum. O kadar çok zaman geçti ki üzerinden belki bu yüzden bu kadar küçük, bu kadar az sana ait anılar, anlar taşıyorum.

Çok akıllı olduğunu söylerdi annem. Ve benim tüm cadılığıma ve kıskançlığıma rağmen bana çok düşkün olduğunu, beni çok sevdiğini...Bu kadar büyük bir akla ve yüreğe sahip olduğun için mi sığamadın bu dünyaya ve ansızın çekip gittin bilmiyorum.

Düşünüyorum da, artık daha iyi anlıyorum annemi. O sınırsız yüreğinin aniden dikenli tellerle çevrilip için için kanayışlarını, karşılıksız bir sevginin bir avuç toprağa gözyaşı olup akışlarını, bir yanı eksildiği için diğer yanına, “bana” olan sarılışlarını, sığınışlarını...

Yaşandığı anda adını koyamadığım bu acının, bir ucundan tutup azaltamadığım bu yasın gizli bir tanığıydım bir zamanlar. Ama şimdi dile dökmediğimiz kelimelere, kaçırılan bakışlara sığınıp birbirimizden habersiz, her sene bu tarihte birlikte söylüyoruz ismini...

Bugün bir fidana adını verdim. Büyüdükçe, dalları gökyüzüne kavuştukça söyleyemediklerimizi iletsin birbirimize diye...

Seni benim yaşıma getirsin, ya da beni senin çocukluğunda yaşatsın ki yeniden, kaybettiğimiz zamanı, eksik kalan yanlarımızı, tamamlayamadığımız oyunlarımızı telafi edelim.

Bugün bir fidan diktim senin için...Adını beyaz bir taşta görmektense yeşil bir fidanda bilmeyi seçtim.


Resim: Salvador Dali


*** "Anadolu'da bir kızım var, öğretmen olacak" projesi için;
http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=45243