Memleketimden mezat manzaraları

4 katlı bir binanın en üst katındayız. Çekme bir kat. Mezat saatını bekliyoruz. Aşağı kattan yukarıya helis bir merdivenle çıkılıyor. Merdivenden gelen olunca, kafalar o tarafa dönüyor.

Salonda henüz 10 kişi falanız. Mezata yarım saat var. Merdivenden biri çıkıp geldi. Kafalar yine döndü. Yüzü beyaz bez maskeli biri geldi. Sessizlik oluştu.

Gelen kişi; kanser olmuş, amatör ressamlık yapan bir müşterimizmiş. (Benim karakalem portremi yapmıştı, onu hep saklayacağım.) Ölür ayak kartpostal koleksiyonunu satmaya getirmiş.

Konuşmalarından anladığım kadarıyla hastalığının son evresinde imiş. Son tedavileri de reddetmiş. Yani bu, onu son görüşümüzdü.

Bundan sonrası ölümün inkarı panoraması:

Herkes o yokmuş veya hiç gelmemiş gibi davrandı. Ancak aralarda sekteli susuşmalar oluştu (ki bu genelde hiç olmaz, arı kovanı gibidir mezatlar). Alakasız konuşmalar havada uçuştu.

Aşağıda patırtıcı bir müşterinin kahkahaları duyuldu. Absürd anlamsızlık havada asılı kaldı.

Bu, gömdüğüm belki de 100. müşterimdi ama portremi 1 tek o yaptı. Hoşça kal X.