Merhaba...

İnsanlar nedense hep eskinin özlemi içinde olurlar, ama eski dönemi de yaşarken kıymeti bilinmez. Zaman zaman benim de içine düştüğüm bir durum çünkü...

Bugün hüzün takılıyorum nedense, aslında bir sebebi de var yok değil. Yıllarca görmediğim ve gerçekten çok sevdiğim birkaç arkadaşımı bin bir zorluklarla buldum, büyük bir özlemle hemen aradım mailler yazdım. Ama nafile olduğunu gördüm. Mutlaka hepimiz çok meşgulüz şartlar zor ve yoğunuz. Ama bir iki satır yazı ya da gelen mailleri yönlendirmek gibi işlemler ne kadar mutlu edecek bizleri eminim. Çünkü ben öyleyim ve herkes için de aynı şeyleri düşündüğüm için öyle davrandım. Ama baktım ki hiç ses soluk yok, dün üzülerek adres defterimden mail adreslerini sildim. İnanın gece boyunca aklıma takıldı, çok üzüldüm. Onları bulmak için bu kadar uğraşmışken tekrar kaybetmekti benim için. Bakalım aklımdan ne zaman sileceğim işte bu çok zor olacak eminim, ya da hiç çıkmayacaklar..

Onlara mail yazıp cevap beklerken kendimi hep kürek mahkumlarına benzettim. Bir gün cezam bitecek ve onlar da bana yazacaklar. Sanırım 6 veya 7 yıl oldu onları bulalı. Ama cevap yok.. Ben de artık zorlamanın bir anlamı yok demek ki istenmiyoruz dedim adresleri sildim. Çünkü hala özel günlerde ya da toplu maillerde kendime kızsam da güzel mailleri gönderiyordum paylaşmayı çok severim ama... Belki rahatsız oluyorlardır, onları da daha fazla zor duruma düşürmek istemiyorum. Ama kırgın değilim dostlarıma; umarım bir gün onlar da ararlar. Umutla, ümitle sevgiyle bekleyeceğim.

Herkesin kandilini kutluyorum ve sevgi dolu günler diliyorum....