İçimizdeki Hayatlar...2

Henüz altı ay olmuştu onunla tanışalı, yeni taşındığımız için; evsahibi kızları ve tam karşımızda oturan komşu kızından başka da tanıdığım yoktu zaten. 1 Nisan sabahı karşı komşumuzun kızı evsahibi kızıyla geldi; sizin büfede bulunan süslü bir top vardı ona bakmak istiyorum veririmisin dedi, ben de verdim ama bugün 1Nisan sakın şakaya kurban gitmeyelim dedim. Gülüştük amaçları beni şakalamakmış, yeni geldiğimiz için bilmediğimi sanıyorlarmış. Kısa bir sohbetten sonra evlerine gittiler.

Arkadaşımın ailesi parçalanmış, annesi başkasıyla evli babasıyla birlikte abisinin yanında kalıyorlar. Hani ömrünün baharı denir ya, işte öyle henüz 18 yaşında, 1980 yılının güneşli güzel bir bahar sabahı. Birkaç gün önce birlikte olduğumuzda dışarıya parayla elişi yaptığını, alacağı parayla çok beğendiği bir elbiseyi alacağından bahsetmişti. Bizden ailesinin korkusundan arka kapıdan çktıktan sonra çarşıya giderek elbiseyi almaya gitmiş, fakat döndüğünde yanlarında kaldığı yengesinin kızgınlığından ve korkusundan içeri giremiyor, yengesinin bağırması duyuluyordu içerden, zaman öğle vakitleri. Pencerenin önünde birkaç tur attıktan sonra içeri girdiğini gördüm, ürkek, çaresiz , üzgün bir haldeydi. İçerden bağırma sesleri geliyordu. Hatta anneme anlattım. Onbeş dakika geçmedi sanırım dışardan gelen seslerle mahalleli camlar koştu. Taksi çağırmışlar arkadaşım kucaklarında ağzından köpükler çıkıyor kendinden geçmiş alelacele hastanenin yolunu tuttular, ama yolda kaybetmişler onu. Hastanede ne yapıldı bilemem ama ölüm raporu zehir içip intihat ettiği yönündeydi. Öyle de olmuştu, ama onu buna iten sebepleri kimse sorgulamamıştı.Kendi vicdanları belki de en büyük mahkemeydi ama henüz hayatının baharında ve umut dolu, yaşam sevinci içinde olan birisi 15 dakikada fikir değiştirir mi? Sanırım sevdiği de vardı. Ölüme giden birisi elbise almaya gider mi?İnançları kuvvetli bir insan bunu yapar mı? Bu soruların cevabını hala bulamadım. Asıl şakayı o zaman yaptı bize. Hala şaka gibi geliyor, bazen düşünmüyor da değilim acaba bu damı şakaydı birgün gelecek mi diye...

...Ve her 1 Nisan da anılarımda tazelenir ve içimi sızlatır. Allah rahmet eylesin....