Metabolik sancılar

Kimim ben İbrahim…

Bu topraklar neden kabullenmiyor bedenimi.

Sınırlarını çektikleri haritalarda

Neden bir yerim yok benim?

Oysa benim de elim insanca…

Ve incitecek yanlarımı kırdırıp geldim.

Nedir beni kendimden bu kadar koparan bu duygu. Gittikçe yalnızlaşan yanıma yenik düşüyorum.

Bir sarsıntının ortasında kalmış, ne yapacağını bilmeyen, bir avare gibi dönüp dolaşır buluyorum kendimi. Nereye el atsam çaresizlik, bir kimlik gibi yapışıyor üstüme. Tümden kaybediyorum. Bir şeyler gidiyor, bir şeyler gidiyor….. dur diyemiyorum.

Kara deliklerden başka bir çıkış yolu yok gibi önümde. Sanki tonca sorun, geçmiş üzerimden. Tonca acıya, bir ömür boyu gebe kalacağım; hissediyorum. Bu lanet teni, atamıyorum içimden. Sancısı, bir yüzyıl sürecek…. Sanrısı, bir yüz yıl daha…. Belki mutlak sonda birleşmek adına terk etmeyecekler beni.

Hangi dağa, taşa kavuştursam bedenimi; bir eziklik, bir yabancılık…. Ürkek bakışların gölgesi oluyorum. Tanımadığım ürkek bakışlar.

Çokça gittiğim yerler, çokça değişmiş çıkıyor karşıma. Çokça tanıdığım insanlar gibi…. Çokça tanıyorum; diyorum. Bakıyorum ki çokça aldanmışım. Rakımı yüksek aldanışlarım, bir yığın dağ, oluşturdu ardıma. Ardımı, yalancı bir sağrıya bırakmışım.

İçimde bölüşülen bir koca dünya, bir koca evren…. İçim kaç kişinin histerik tutkularıyla dolu. Kaç parçanın toplamından bütün olur; belki sonsuz…. Benimde çokça parçalar, uzayıp gidiyor…hangi günahın bedeli bu, bilmiyorum.

Hangi sancının doğumunda

Yüzüm, kaderimi doğurdu da

Atamın günahıyla vücudum hırpalandı.

Yüzümü bulamıyorum İbrahim.

Bana yanından

Kaderi düzgün bir yüz

Yollar mısın?

Söyle İbrahim,

Bunca yurtsuzluğumla ben nereye gideyim.

Canan Al