Milli Piyango’dan büyük ikramiye çıksaydı!

Altı-üstü aldığım bilet sayısı bir elin parmaklarını geçmez, işin aslı emeksiz para kazanmayı da hiç istememiştim ki; yaşamım boyunca da evren bu isteğimi karşılıksız bırakmadı zaten!

Ama, hayalleri olur ya insanların, hani yastığa başlarını koyduklarında uykuya geçiş arasında… Hah işte, yalnızca o aralarda Milli Piyango’dan büyük ikramiye çıkmasını istemiştim; Kuantum falan o zamanlarda hak getire, hayal yerine gerçekten çıkmasını isteseymişim keşke! Kim bilir, evren isteğimi yerine getirdi… Neyse…

Sözünü ettiğim ve edeceğim hayallerim üniversite yıllarından başlayıp, yaklaşık altı yıl önce vazgeçtiğim bir süreçtedir, şimdi hesaplayamayacağım, merak edenler bir zahmet hesabını yapıverir…

******

Israrla Doğu’ya yatırım yapılması gerektiğini savunduğum yıllar; oysa ne Kürt sorunu var ortalıkta, ne de şeriat korkusu.

Yani, en azından o yıllarda yetiştiğim coğrafyada böyle bir kaygı ve olasılık yoktu diyeyim.

Tümüyle insani bir ısrardı, benimkisi; Doğu’ya yatırım yapmak şarttı!

Hani, o yastığa başımı koyup da, büyük ikramiye bana çıksa diye kurduğum hayallerde, fabrikalar kuruyordum, naçizane!

Hem de nasıl bir fabrika: Her işçinin kendine ait minik bir giyinme-soyunma odası olacak; minik bir yatak da sığacak; hani olur ya yorgunken dinlenme saatinde kestirebilsin diye…

Fabrikanın yüzme havuzu olacaktı, öğle tatilinde kullanabileceği, hani, keyifle, severek çalışacağı bir ortam…

******

Bir de ihtiyacı olanlara para vermek yerine minik işyerleri kurma hayalim vardı!

O minik işyerleri para kazandıkça, kooperatif gibi, bir miktar katkı ile daha fazla kişiye iş olanağı tanımaktı amacım, lütfen gülmeyin, fazla ütopik gibi gelebilir ama fırsatım olsaydı da deneyebilseydim…

Kim bilir, insanoğlunun doyumsuzluğunu yüzüne çarpabilirdim: İhtiyaç halindeyken sana bu imkan tanındıysa, diğer ihtiyaç halindeki insanlara da sen imkan tanıyacaksın!

******

Doğu’ya kuracağım fabrikaların başında olmayı hayal etmiştim!

Mesaiye kalındığında emekleri için teşekkür etmeyi, teşekkür ederken belki de bir baklava partisi vermeyi düşlemiştim; hatta bir dişi cins olarak iş hayatında birlikte olduğumda kadının beyinlerindeki yerini değiştirebileceğimi de ummuştum!

Yavaş yavaş törelere karşı durulabilir, böylelikle, diye hayal etmiştim; ayakta durabilen bireylerin oluşturduğu toplumlarda yaşayan insanlar ancak mutlu olabilirler, doğru tercihlerde bulunurlar, kandırılan yitik insanlar azaldıkça bir toplumda, ne terör, ne din korkusu ne de günü kurtarma kaygısı olmayacaktır diye düşünmüştüm…

Geleceğe bakamayan insanların en harcanası zamanlarıdır “günü kurtarmak!”

Kendini kanıtlamak isteyen delikanlı genç adam ve kızlar en çok da harcanıp gidenlerdir!...

Oysa… Babası, annesi çalışıyor olsaydı bir fabrikada, kadın ve erkeğin bir arada çalıştığı bir fabrika olsaydı, mesela, Ağalar böyle böğürebilirler miydi acaba?

Töre diye diretebilirler miydi?

O fabrikada emeği ile çalışan karı-koca boyun eğer miydi?

Emeği ile çalışıp da, geçimini rahatlıkla sağlayan bir ailenin çocuğu kolaylıkla kandırılabilir mi?

Aynı fabrikanın aynı bandında çalışan bir karı-koca, yaşamı birlikte sırtlamış olmazlar mı?

Kadın-erkek ayrımının en sancılı yeri olan Doğu, böyle bir yatırımla bilmem kaç kadının, adamın ölümünden sıyrılamaz mıydı?

******

Yaş ilerleyip de, belli iş kollarında çalışınca, Doğu’ya yatırım yapmanın çok da ütopik olmadığını farkettim; şöyle ki: İhracat yapan bir ülkeyiz, ihracat yaptığımız ülkeler arasında Ortadoğu da var; navlundan kazanırız en azından; iş ki ağalar ve şeyhlere karşı durabilecek yüreklilikte kişiler bir el atsın!...

******

Vallaha, bir çıksaydı ikramiye, tozunu attırırdım ortalığın, olmadı… Ne çare…

Kendine hayrı olmayanın hayaleri de biçare…

Ne diyeyim…

Hayallerim bir işe yarasa keşke!

gulgun_2006@hotmail.com

http://twitter.com/Gulgunkaraoglu