Mutlu etmekten mutlu olmak

Birini mutlu etmenin, iki tarafı da mutlu ettiği günler nerede başlamıştı acaba? Nerede bitti mi desek yoksa? Mutlu etmek, mutlu olmak çok mu ayrı şeyler? Beklemek mi lazım mutlu edilmeyi?

Nelerdi bizleri mutlu eden ufacık şeyler? Bir selam, bir gülücük... Bir telefon, mektup ya da kart atmak ya da almak... Hatırlandığını bilmek, hatırladığını bildirmek, mutlu olacağını bilmek, mutlu ettiğini bilmek… Epey şeydi bunlar… Mutlu etmekten mutlu olmak kadar güzel bir şey var mıdır acaba? Birisini mutlu ederek, mutlu olmak... Neyin verildiği ya da alındığı hiç önemli değildir... Elini tutuvermesi, sarılıvermesi, öpüvermesi... Mutlu eder insanı... Bir çiçek, bir kitap, değeri parayla ölçülmeyen bir küpe... Renkleri hoşuna gider diye alınan bir bileklik ya da çakmak... Saç tellerinin içine konduğu, hele birde resim olursa hayatın boyunca saklayacağına yemin ettiğin bir kolye... Bir bahçede çay içmek, tost yemek… Sahilde bira içmek, şarkı söylemek birlikte… Hatta hatta denize bakmak sessizce, ama tek yürek… Tek yürek olduğunu bilmek…

Bir şey verenin, sunanın, mutlu etmeye çalıştığı insan üzerindeki etkisi, alanınkiyle eşittir böyle durumlarda... Birisi ne verirse mutlu olunacağını bilir... Alanda ne verilirse mutlu olmaya hazırdır...

Ne verirsen ver, kanıksanmışlık içinde kabul edilen bir yaşamda, mutlu etmekten, mutlu olmak kolay mıdır acaba? Alanın mutlu olmadığını bilmek, vereni vermez hale getirir mutlaka... Sanırım iletişim orda bitiyor. Alanın bunu beklediğini bilmek, sorumlusun zaten dediğini duymak, işin büyüsünü kaçırıyor sanırım...

Mutlu ederek, mutlu olmak! Birini mutlu ederek, mutlu olmak gençlik duygusu mu acaba? Enayilik dendiğine göre şimdilerde, çok mu kazık yedik yoksa? Ben hala çok seviyorum bu duyguyu… …

Genç olanda takılıp kalıyor insan… Mutlu olmayı hiç unutmuyor onu bilen gönül…