Mutluluğun anahtarını yüzümde buldum. . .

Yaşamanın tatlı yüzü tüm şehvetiyle karşımda duruyordu. Muzurca etrafa koşuşturup duran bir heyecan var sanki omuzlarında parıldayan. Mütevazı bir oluşumun çekirdeği gibi kendini güzelleştiriyor kat kat. Omuzlarında parlayan o güzel ışıltı beni hayata daha da sıkı bağlıyor adeta. Sevgiden olsa gerek gülümsedim hayata , annemin hayır duaları gibi her zaman arkamda, gölge misali yanı başucumda. Elimden bir çocuk tuttu yüzüme kocaman bir gülücük atarak. Elimi sımsıkı tutuyordu çocuk kadar yaşam gücüyle.

Pamukların üstünde yürüyorduk ikimizde. Masmavi bir örtünün üstünde topaç topaç birikmiş pamuklar ve özgür kanatlar var. Aklım uçuverdi bir anda . Harika bir şehvet sarmaşığı dolaştı bacaklarıma. Aldırmadım. Elimi tutan o deniz gözlü güneş çocuk " gel benimle " dedi. Çiçeklerle kaplanmış bir kapı aralandı yavaşça. Ardından gözlerimi kamaştıran bir ışık sızdı berrak bir su ışıltısı gibi. Burası mutluluktu. Burasının adı mutluluk gezegeniydi. Burada çocuklar yaşıyordu sadece. Deniz gözlü güneş çocukları. O kocaman gülümseme hepsinin yüzündeydi. Maske değil, sahte değil bu gülümseme. "

Hoşgeldin gezegenimize " dediler hep bir ağızdan. " Burada mutluluk hüküm sürer sadece, burada mutsuzluk, yalan, kötülük olmaz ki " dediler. Ben neredeydim ? Bunları hak edecek ne yapmıştım ? O güneş çocuk bana şöyle dedi : " sen burayı kendin hakettin. Gülümsedin hayata. Bizim gibi yaşamayı seçtin. Sen bizim gibisin. Elimden tuttun gülümsedin hepimizin adına hayata. Düşünme artık senin tahtın burası. "

O kadar mutluydum ki bir gülümsemenin bu denli güzelliklere götüreceğini bilemezdim.

Gözlerimi açtığımda mavi yapraklı, pembe dallı bir ağacın gölgesindeydim. Çiçekler kucak kucak dans ediyorlardı. Sapsarı bir güneş, masmavi bir gökyüzü bana el sallıyordu.

Gökkuşağı belime dolanmıştı. . . Bunların tüm sebebi bir tatlı tebessüm müydü ?

Mutluluğun anahtarını yüzümde buldum. . .