Mutluluk Varış Değil Yolculuktur

Su içer gibi harcarız ömrümüzü hesapsızca. Sanki hiç ölmeyecek gibi, sanki yaşamı yolda bulmuşuz gibi. Hep dünün hesabını yaparız ve de yarının. Ne dünümüz yakamızı bırakır ne de gelecek için elimizde tapumuz vardır. Günümüzü yaşamayı beceriyor gibi oturur bir de yarının hesabını yaparız...

Bütün hayatımız hesap üzerine kuruludur, oysa matematik dersinden bir kere olsun en iyi not olan, ' 5 Pekiyi ' yi alamayız. Maratoncu gibi hep bitiş çizgisine varmayı hedefleriz. Sanki bitiş çizgisinde madalya takacaklar. Deli gibi koşturduğumuz bitiş çizgisi bizim sonumuzdur ama şuursuzca yine de hep bitişe koşarız...

İnternette elden ele dolaşan mailler var. Ölüme ramak kala insanların bir daha dünyaya gelsem diye başlayan insanı titretip kendine getiren mailler...

Biz insanlar balık beyinliyiz galiba. Bazı gerçekler gözümüze sokulduğunda çok kötü oluyoruz ama nedense beş dakika geçmeden unutuyoruz. Sonrasında ahlar vahlar başlıyor...

Hayat boyu ne kadar çok sızlanıyoruz. Sürekli her şeyden herkesten şikâyet ediyoruz. Yaşadığımız anın keyfini çıkarmamak için üstün bir çaba sarfediyoruz. Sanki marifetmiş gibi. İçinde bulunduğumuz durumun da sorumlusu her ne hikmetse hep bizim dışımızdaki insanlar oluyor. Kendimizi böylece avutuyoruz. Garip ruh halimizin suçlusunu tescilleyip huzura kavuşuyoruz. Bu huzur bile bize huzur vermiyor...

Etrafımızda mutlu insan görüntüsü sergileyen birini görsek, ' dünya umurunda değil ' diye o kişiye içten içe fesatlanıyoruz. Muhtemelen bu kıskançlığımızın altında kendi beceriksizliğimiz ve mutsuzluğumuz yatıyor...

Hayata biraz relaks bakmalıyız oysa. İnsanoğlu bukalemun gibi her şarta uygun yaşamaya donanımlı olarak dünyaya gelir. Şartlar ne olursa olsun güçlü olmayı hayata insanlara severek bakmayı yaşadığı anın keyfine varmayı ilke edinmelidir. Hayat bize çok cömert davranmıyor. Hiç ölmeyecek gibi yaşamalıyız ama öleceğimizi de aklımızdan çıkarmayıp ona göre dolu dolu yaşamalıyız...

Hayatı doğru yaşadığımız zaman geçmişe yönelik pişmanlıklarımız en aza iner. Keşke hayatı doğru yaşayacak kadar mantıklı olabilsek. Keşke hayatımız sona yaklaştığında, ' artık ölsem de gam yemem hayatımı dolu dolu yaşadım ' diyebilsek...

Keşke yaşadıklarımız için pişmanlık duymasak. Bence insan yaşadıkları için asla pişmanlık duymamalı. Beni en korkutan şey yaşayamadıklarım. İnsan yaşayamadıkları için üzülmeli...

Bunun olmaması için de hayatta bize sunulmuş olan zaman dilimlerini en iyi en doğru şekilde kullanmalıyız. Zaman konusunda hayat bize ne kadar cimri davrandıysa biz de onu kullanırken en az onun kadar cimri olmalıyız. Kimsenin hayatımızı çalmasına izin vermemeliyiz...

En başta da kendi hayatımızdan kendimiz çalmamalıyız...

Keşke dememek için yapacağımız şey belli. Mutlu olmak için bize gökten zembille özel olarak indirilmiş bir zaman dilimi yok. Yaşadığımız her anın tadına vararak belki de o anın bizim için en mutlu an olabileceğini bilerek yaşamalıyız.

Mutluluğu ertelememeliyiz, yarın çok geç olabilir...