Müzik bizim ortak dilimiz

Yazıma başlamadan önce bir konuyu açıklamak istiyorum. Yazılarımı okuyan blog dostlarımız  Burcu Göker ve Eric Jenkins'ı Türkiye'de dinleme fırsatına sahip olup olamayacaklarını soruyorlar. Evet Burcu ve Eric her sene mayıs ayında Türkiye'ye gelip birçok şehri kapsayan en az 10 konserlik  bir turne gerçekleştiriyorlar. Bu konserlerin büyük çoğunluğu adı geçen şehirlerdeki Üniversitelerde halka açık ve ücretsiz oluyor. Burcu  bu konserlerle ülkesindeki kişilere müziği ile daha iyi ulaşacağını umuyor. Bu sene de Mayıs 2012 de Türkiye'ye gelecek olan Burcu ve Eric gene birçok şehirde konserler verecek. İzmir, Edirne. Bursa, Çanakkale, Ankara, İstanbul, Nevşehir konser verecekleri şehirlerden bazıları. Bu konserlerin çoğunluğu bu şehirlerdeki Üniversitelerde gerçekleşecek. Umarım müzik dostlarımıza gerekli bilgiyi verebilmişimdir.

Gelelim bu yazımdaki konumuza. Bu yazımda sanatın ve müziğin insanları birleştirici ortak dilinden bahsetmek istiyorum. Burcu ile 1994 yılından bu yana bir çok Avrupa, A.B.D  ve Kanada'nin birçok  şehrini gezdim. Bu  gezilerimiz masterclas, festival, yarişma gibi kısa süreli olduğu gibi uzun süreli eğitim amaçlı da oldu. İlk  gezilerimizde gittiğimiz ülkelerin dilini de bilmiyorduk. Zaman içinde dilimizi ilerlettik  ve sonunda Burcu birçok dili çok iyi , ben de yaşayacak kadar öğrendik. Ama dilimiz yeterli değilken dahi gittiğimiz yerlerde,  girdiğimiz ortamlarda ortak dilimiz müzik sayesinde bir çok konuda  sıkıntı çekmeden sorunlarımızı hallettik. Burcu'nun elindeki bir küçük keman kutusunun dünyanın her yöresinde açtığı kapıları bir bilseniz. Onun elinde gördükleri keman kutusu önce Burcu'ya sonra onun yanında olduğumuz için bize öyle büyük bir ayrıcalık kazandırdı ki.Gittiğimiz her ülkede Burcu'nun kemancı olduğunu gören kişiler bize yardım etmek için ellerinden geleni yaptılar. Çünkü o kişilerle müzik gibi bir ortak dilimiz vardı. Etrafımızdaki kişiler ırk, dil, din farkı gözetmeden bu ortak dil sayesinde bize yardım ediyordu. Müzik insanlar arasında bütün duvarları, önyargıları yıkıyor ve insanları birbirine yakınlaştırıyordu. Kemanı elinize alıp çalmaya başlayınca nereden geldiğiniz, hangi dili konuştuğunuz, renginiz önemini kaybediyor ve herkes  sadece birer kemancı oluyordu. Bu harika bir duygu.

Bu konu ile ilgili bir minik anımı anlatmak istiyorum. Daha önceki yazılarımda bahsettiğim Les Arcs'da  Burcu ile küçük kemancı arkadaşının çok büyük övgü aldıkları konser sonrası olan bir küçük olay çok ilginç. O gece Burcu ile arkadaşı aldıkları büyük alkıştan sonra sahnenin perdesi arkasında kayboldular  ve başka sanatçılar sahneye çıktı. Büyük kızım ve ben kalabalık salonda seyirciler arasında idik. Burcu ve arkadaşı uzun bir süre gözükmedi. Konserini bitiren çocukların sahneden inip ebevenlerinin yanına gelmesi gerekiyordu. Etraf çok kalabalıktı. O yaşta çocuklar bu kalabalıkta kaybolabilirdi. Ben de ablası da endişeli idik. Biz bu endişe içinde iken on sıramızdan ilk defa gördüğüm bir hanım arkaya dönüp bize bir şey söyledi ve ben cevap verdim. Sonradan büyük kızımın anlattığına göre hanım arkaya dönüp bize  Fransızca Çocuklar neden geç kaldı demiş ben de Türkçe herhalde sahne arkasında hocaları tuttu, yoksa bu ana kadar inerlerdi demişim. Bu cevabım üzerine öndeki hanım gene Fransızca  haklısınız , teşekkür ederim demiş. Sonra öğrendiğimize göre önde oturan hanım Burcu'nun beraber çaldığı kemancı çocuğun annesi imiş ve bizim de Burcu'nun yakınları olduğumuzu tahmin edip sormuş. Ben Fransızca bilmiyordum. o da Türkçe bilmiyordu ama çok  iyi anlaşmıştık. Daha sonra bu olay üzerinde çok konuştuk. İkimiz de kemancı annesiydik, ortak bir amacımız vardı. Bu ortak amaç ve müzik beraberliği bizim aramızdaki dil farkını ortadan kaldırmış ve birbirimize meramımızı anlatabilmiştik. Bu ve buna benzer olayları yıllarca çok yaşadık. Müzik bizim ortak dilimiz.