Nakarat hüzün'dü yaşadığım

Gündüz bir düşe sevdalanmak,ölüm mü düş mü sevdayı yüreğinde aşk'ı bestelemek ne kadar zor.

 

Kaç gece ağladım,sevdasız sabahlara uyandığım için. Hüzün dolu çanaklarda ekmeğimi kaç defa bandım hatırlamıyorum. Sevdasız gecelerde, kaç gece üşüdüm ter döker iken bilmiyorum.

 

Kalbimiz vardı sevda ikliminde yeşeren,kurumuş yaprakları yeşerten öyle ise bu yaşanılan ne idi bilinmez, muamma...

O zaman bu kalpte sevda yoksa, bu kalp ne işe yarıyordu.?Ölmüş kalp ilemi yaşıyordum?

 

Nakarat yalnızlık, nakarat hüsran yaşadığım..

Dil ne için vardı? Böylesi durumlar da lal olmuş bir dil ne işe yarardı,oda nakarat muamma...

 

Ölüm sözleri, hisleri bu kadar mı özlenir? Ben hep sevmek istedim,mezar taşına dönmesin istedim gönlümü,cenneti özler gibi sevmeyi özledim.. Ama olmadı, gönlüm viran oldu yalnızlığın ocağı oldu. Öyle ise sevin gönlüm ölümüne sevin..

 

Mehmet Aluç