Yüreğim ağzımda

Ben neden mi burdayım? Yüreğimi yüreklere açmak için, kanayan yaralarımı tekrar tekrar kanatmak için.

İnsan olmaktan öteye geçemeyen bir hayatı yaşarken insan olmanın bir değeri olmadığını gösterdiler hep.  İnsan olabilmekken tek amacım bir sürü şey koydular önüme; "Oku!" dediler, "Çalış!" dediler. "Sen kadınsın edepli dur!" dediler. Kimse benim insan olduğumu hatırlamadı ilk. Kadındım, Türktüm, Solcuydum, Sağcıydım, Kürttüm. Ben hiç insan olamadım kimsenin gözünde. kimse yüreğini sıfatsız açmadı bana. Dediler ki "Nesin, necisin?"

"İNSANIM!" dedim yetmedi. 

Yüreğimi koydum ortaya. Aşk sardı dört bir yanımı. Dedim ki ben severim; ben çok güzel severim. Dağı taşı severim, yoldan geçen amcayı severim, bana havlayan köpeği severim.

YETMEDİ.

Sevmedim mi yine sevdim. Yetse de yetmese de sevdim. Kabuk bağlayan bütün yaralarımı kanatırcasına sevdim. 

Geçmişimi bugünüme katıp geleceğimden çalıp sevdim. Sırf güzel gülümsüyor diye; bir Çingene çocuğunu sevdim, bir Türk kadınını sevdim, bir Kürt erkeğini sevdim.

Sevmek ki ne güzel şeydir. Nasıl anlamadılar, nasıl göremediler. 

Canım çekildi canımdan insanların körlüğünden. 

Öyle birşeydi ki sevmek anlamadı İnsanoğlu. Yüreği yüreğime değmedi. Canını canıma katmadı. Ben "O" oldum, "Bu" oldum, "Şu" oldum; SEVEMEDİ.

Şimdi ne mi oldu?

Yüreğim ağzımda bütün sıfatlara küfrediyorum.