Nankörlük şiirimi Deniz Baykal'a adıyorum

Deniz Baykal'ı severiz veya sevmeyiz, o ayrı bir konudur...

Mesela ben, bir kişilik olarak ve siyaseten Deniz Baykal'ı hiç sevmiyordum...

Ama daha düne kadar Deniz Baykal için ölmeye hazır binlerce insan vardı. Koca koca insanların kanlı gözyaşlarıyla ağladıklarına şahit olmuştuk. Kapısında açlık orucu tutanlarından, Türkiye'nin dört bir yanından gelip Baykal'ın dönmesi için miting düzenleyenler, site duvarlarını aşıp Baykal'a koşanlar vardı...

Baykal'ın evninin önünde pusuya yatıp, Baykal'ın gelen telefonlara rahat cevaplar verebilmek için balkona çıkmasını fırsata çevirenler, Baykal fotoğrafları çekmeye ya da kısa bir görüntü karesi almaya can atan yığınla gazeteciler vardı.

Yeni bir kral sahneye çıktı ve yeni bir iktidar vaat etti...

Ve Baykal'ın evi sessizliğe büründü...

Ölüm orucu tutanlar sessiz sedasız oruçlarını bozdular ve mekanı terk ettiler...

"Geri dön" çığlıkları da artık duyulmuyor...

Ağlayan yüzler de gülüyor artık!

Baykal'ın neredeyse balkona yatak sermesine sebep olan ardı arkası kesilmeyen telefonlar da sustu!

Dahası tek tuk da olsa gelen telefonlarla Baykal balkona çıksa bile onu çekecek ne bir fotoğraf makinesi, ne de bir kamera var artık Baykal'ın evinin önünde pusuya yatan!

"Şerden hayır doğacak, iktidara koşuyoruz" sözlerine ne dersiniz?

İyi ki Baykal'ın başına felaket gelmiş, iyi ki onuru, gururu kırılmış!

İyi ki kral ölmüş!

Yaşasın yeni kral!

Başta da söyledim; ben Baykal'ı sevmiyordum...

Ya sevenler...

Baykal'ın evinde bir insanlık trajedisi yaşanıyor...

Baykal'ın yerinde olmayı hiç ama hiç istemezdim.

Çok iyi bilirim o duyguyu, çünkü bir zamanlar ben de çok derinden yaşamıştım...

Bu duygular içerisinde yazmıştım "Nankörlük insanın mayasında var" adlı şiirimi...

Şiir olmasına rağmen çok okunuyor bu şiirim...

Demek ki yanılmamışım; nankörlük insanın mayasında gerçekten varmış!