Nasıl olsa

Bizler uçsuz bucaksız denizleri dolduran derin sular gibiyiz. Bazen güneş çok sıcaktır ve buharlaşır gökyüzüne çıkar bulut oluruz. Yine bir arada avare gezginler gibi sert rüzgarların önünde ordan oraya sürüklenir dururuz. Ne zaman hava buz keser, şimşekler çakar, gök gürler bizim için de ayrılık zamanı gelmiştir. Zerreler halinde bölünür birbirimizden koparız. Kimimiz bir su damlacığı, kimimiz bir kar yıldızı , kimimiz ise sert kocaman dolu tanesi haline geliriz. Engin denizlerde hep bir arada bir bütünken birden milyonlarca ayrı tanecikler oluruz. Her birimiz tek başına ayrı ayrı yollardan toprağa, ağaca nehirlere, çatılara, bir kuş kanadına düşeriz. Bazen çamurlu akan sulara karışır, bazen çiçeklerle bezenmiş bir bahçe de gül yaprağına konarız. Kimin nereye düşeceği hiç ama hiç önemli değildir. Hepimiz nereden geldiğimizi, aynı denizin koynunda “birken”, şimdilik ayrı zerrelere dönüştüğümüzü bilir, sonunda yine o bütüne yani özümüze kavuşacağımızı ve sonsuza kadar hep bir olacağımızı biliriz. 

Hiç birimiz diğerini bulunduğu yer için yargılamaz, gülmez, alay etmez eleştirmez, küçümsemez.” Hah, şuna bak, çamurlu toprak yollarda ayaklar altında sürükleniyor ya da aaaa bak bir çöp tenekesine düştü, sineklerle beraber yan yana” demeyiz. “ Her birimiz nerede olursak olursak aynıyız ve çok değerliyiz. Tekrar toplanıp nehirlere karışıp oradan denizlere ulaşıp bir araya geleceğimiz günü bekleriz sabırla. O zamana kadar da düştüğümüz yerlere can verir, hayat oluruz. Çiçek olur, dal olur, su oluruz. Toprağı nemli tutar yaşayan her canlıya dost oluruz. Biliriz ki yaşam bunun üzerine kuruludur ve düzen böyle devam eder. Sevgidir varlık sebebimiz, hayat ana bizi sever, biz ona güveniriz. Hiç şüphe duymadan, sorgulamadan, yargılamadan. Birbirimizi de öyle severiz.