Nasılsın?

Toplumumuzda ve bir çok toplumda bir gelenektir bu soruyu sormak. ‘’Merhaba’’ nın hemen ardından gelir bu soru… Resmi konuşmalarda nezaketen sorulur ve cevaplanır…

Uzun zamandır görüşmediğimiz bir arkadaşımızı aradığımızda da hemen bu soruyla başlarız konuşmamıza..

-‘’Halini hatırını sormak için aradım’’ deriz, ’’nasılsın arkadaşım?’’

Arkadaşımız ya sadece ‘’sağol iyiyim, sen nasılsın’’ diye cevap verir; ya da gerçekten nasıl olduğunu anlatır bize… Dinler miyiz acaba? Gerçekten onun nasıl olduğunu sonuna kadar dinler miyiz?

Eğer nasıl olduğumla gerçekten ilgilenmeyeceklerse sormasınlar bana soruyu… Sadece bir görevi yerine getirmek için sorulan ‘’nasılsın’’dan nefret ediyorum çünkü…

Eğer iyiysem o gün, neden iyi olduğumu anlatmak isterim bana sorana, tüm detaylarıyla… Ya da canım çok sıkılıyorsa, çok üzgünsem, belki de dibe vurmuşsam dinlemeye cesareti olan sormalı bana o soruyu... Çünkü ben o soruyu hep içten sordum şu ana kadar ve kim ne hissediyorsa paylaşmaya hazırım…

‘’Nasılsın’’ sorusunu büyük ihtimalle ‘’senin için ne yapabilirim’’den çok ‘’senin için şunları yapabilirim’’ diyebilecek insanların sormasını isterim her zaman…

Sorulduğu anda anlarız zaten öylesine mi soruldu bu bize, gerçekten nasıl olduğumuzu öğrenmek ve paylaşmak için mi? Verdiğimiz cevap ta buna göre değişir. ’’Eh işte nolsun, hep aynı’’ kadar baştan savma bir diyalogun hiçbir anlamı yoktur bence…

Daha o kadar çok örnek var ki günlük yaşantımızda, hiçbir anlamı olmadan yapılan…

Sahte sorular, sahte gülücükler ve timsah gözyaşları…

Her birine şahit olduğumda, yüzümde alaycı bir gülümsemeyle hemen sıyrılıyorum oradan… İçlerinde gözüksem bile, dışarıdan küçümseyerek belki de bakıyorum bu manzaraya… İşte o zamanlarda yüzlerdeki o maskelerden çok daha derini görme ve izleme fırsatım doğuyor…

Ve tek tek seçiyorum içlerinden, iyice ayıklayarak bir sonraki karşılaşmada bana ‘’nasılsın’’ diye soracakları…

Gün neredeyse yarılanmak üzereyken, bu blogu okuyan herkese soruyorum şimdi:

_’’Nasılsınız?’’