Ne olduğuna karar vermelisin!

Bir şeylere başlamadan önce durup derin bir nefes almalı insan. Nereye adım attığını görmekten korkmadan yürümeli ama düşüşü görüyorsa, geri adım atacak hızda olmalı. Ben şu an nefes alma aşamasında düşünüyorum.

Bildiğim ya da doğruya yakın tahminlerim var. Senin farkında olmadığın zekam ve senin hala farkında olmadığın sezgilerim var. Küçük kelime oyunlarımızda mantık boşlukları var ki hepsi birer kara delik gibi sıralı önümde.

Yalanlarının olmadığı, gülüşlerinin yürekten geldiği ve tonunu ayarlayamadığın kahkahalar atmaya cesaretin olduğu zaman, bakışlarında hayatının baskısı olmadığı, göz kapaklarının paniksiz açılıp kapandığı ve kısa kapanışlarda benim yüzümün belirdiği, ruhunun huzurda ve yüreğinin tümüyle bende olduğu zaman seni tanımak isterim.

Başka biriyle kıyaslanmadan keşfedildiğim, duygu sapmalarından uzak, saf ve derinliğe sahip bir başlangıçta bulunacak doğrulara inanırım ben. Hayallerimi ve umutlarımı sınırlamadan anlatabileceğim, çocukluklarım ve mutsuzluklarımda sırtımdaki bir elin yüreğime akacak sıcaklığına özlemim var. Bir yudum suyu dudaklarından tattığımda çağlayana kapıldığımı hissedeceğim bir adam hayalim var. Bir gün herkesten önce göçüp gidersem, çocuklarımı, yani canımı, sarması için kasları ya da cüzdanı şişkin değil, yüreği ve aklı işlevini kaybetmemiş bir baba bulma sorumluluğu var içimde.

İstanbul benim ruhumun temiz yanlarına dokunmaya başladığı için kendimi kaybetmeden buradan kaçama isteğim ve inan hayata yeniden başlamaya cesaretim var. Hataymış demeden, hayıflanmadan. Eskiden güzel olanı tüketmiş olduğumuz bu şehirde sıra benliğimizi tüketmeye geldiğini görenlerdenim. Çok paralar kazanmak, çok ünlü olmak hayalim yok, hayatta sıradan ama torunlarımın anılarındaki çılgın büyükanne hayali bana daha çok huzur veriyor. Adım anıldığında yüzlerde tebessüm bırakabildiğimde insan olmuşum demektir.

Farz edelim ki denedik sen henüz kendine gelmeden. Sen bir başkası gibi davranırken, ben bir başkasını tanırken birbirimizin gerçek debisini bilmeden küreklere ne kadar asılsak ta, su durulduğunda kollarımızda güç kalacak mı? Farz edelim ki başladık. Sen yolunda emin adımlarla devam ederken ben hep durgun anı kollayarak, kayalıklarının olmadığı koylarda senle buluşmak için tüm kıyıyı dolaşmak zorunda kalacağım. Sen doğal akışında giderken ben engeller aşacağım, üstelik bir sürü çamur paçalarımda.

Temiz ve güneşli bir günde suda aksimi bulma çabasıyla karşına çıktığımda her yanım toz toprak tükenmemeliyim, yorulmadan sonrasını düşünmeden tüketilmeden akışına dahil olmalıyım. Hayatı kollayarak değil tam içinden geçerek, izlerim balık izleri gibi yüreğinin ışığında parlamalı. Zorluklarla baş edecek cesaretim var benim ama benliğimi kaybetmeden kavuşmak isteyenlerdenim.

Sıradanlaşmadan, rutin prosedürlere tabii olmadan, kibar olma çabası ile kasılmadan, kırmak gerekirse kırılmaya hazır olarak ama hemen ardından koşup sarılacak kadar unutkanlık verecek bir aşk var mı yüreğinde? Bana sınırlamalar getirmeyeceğin, benim olmama müsaade edeceğin cesaretin var mı? Dünyayı kaldırıp kopar yerinden demiyorum sana sadece benim dünyama yalnız sen olarak gelme niyetin var mı? Aristokrat aşkların sığlığını bırakıp, başkalarının efendisi olma çabasından çıkıp, bizim aşkımızın işçisi olabilecek misin?

Farz edelim ki … farz ederek yaşanmıyor mutluluklar. Ya tutup çekeceksin ya da terk edip gideceksin arada git gel yaşadığında bir sürü balık ölür sen çekildiğinde bileceksin. Su gibi her delikten sızıp ama yolunu bulup akacaksın. Bir gün bir toprakta emilip tohumda hayat bulacaksın.

Ani patlamalarında akan lavlarınla başkalarını yakıp, onları kaskatı edip çıkmayacaksın yeryüzüne. Önce soğuyacaksın, sıkışacaksın ve bekleyeceksin bir maden olmayı sabırla. Bir gün mutlaka bir el dokunacak taş bedenine, değerin bilinip, şekillendirilip bir su gibi dizileceksin bir kadının gerdanına…