Neden istediğimiz hayatı yaşayamıyoruz

Milliyet Blog olarak büyük bir aile gibiyiz.

Her şey bize bilgisayarımız kadar yakın.

Bloğa yüklediğimiz, bir yazı, resim dünyanın dört bir köşesindeki, Türkçe bilen insanlara sadece bir tık ile
ulaşmaktadır.

Herkes bizi okuyabiliyor.

Hissettiklerimize ortak oluyor.

Ne güzel bir duygudur bu.

Zaten dünya küçüldü gibi geliyor bana.

Evimizdeki bir uydu alıcısı olan televizyon, anında binlerce yayını alabiliyor. Gürcistan’daki savaşı neredeyse canlı seyrediyoruz.

Televizyonda o kadar film, dizi var ki, insan hangisini izleyeceğini şaşırıyor.

Her şey odamızda olmasına rağmen bu bize yetmiyor. Yine de karanlık, gürültülü sinema salonlarına gitmek istiyoruz. Gidiyoruz, film seyrederek mutlu olmaya çalışıyoruz. Film bitiyor bir şey anlamıyoruz. Üstüne üstlük mutlu da olamıyoruz. Ne ümitlerle gitmiştik oysa sinemaya.

Bir yerlerde sorun olduğu kesin gibi.

Sorun kendimizdedir aslındadır. Çünkü mutluluğu dışarıda değil, içimizde kendimizde aramalıyız. Bir kere, hayatımızı sevdiklerimize göre yönlendiriyoruz. Bazen biri bizi seviyor, hayatımızı bizi sevene göre şekillendiriyoruz.

Bir de şartlanıyoruz. Mesela okul, askerlik, yaz bitince evleneceğiz diyoruz. Bu şekilde de, sevgilerimizi, duygularımızı kendi haline bırakmıyoruz. Onlarda ne yapıyor? Gelişip serpilmiyor, sonra da kanatlanıp uçmuyor. Biz de öylece bakakalıyoruz.

Bir de bitmeyen, bizleri her bir şeyi yapmaya engel olan korkularımız var. Bunlar bizi mahvediyorlar. Hem bizi, hem hayatımızı olumsuz etkiliyorlar. Bunları biliyoruz ama, yine de bir şey yapamıyoruz.

Uzun lafın kısası, yaşayıp gidiyoruz ama bu gerçekten arzuladığımız bir hayat mı? Değil tabi ki öyle ya da böyle istediğimiz gibi yaşayamıyoruz.

Nerede yanlış yaptığımız belli değil mi?