Neden..

Neden her şey bu kadar üzerime geliyor. Neden bir çırpıda olup bitmiyor her şey. Neden bu kadar zor yeni bir hayat kurmak. Neden bu kadar zor insanın kendi ayakları üzerinde durabilmesi. Neden zorla sürdürmek gerekiyor istenmeyen bir hayatı. Neden yaşarken ölmek gerekiyor, öldürmek gerekiyor benliğinizi. Neden bitirmek bu kadar zor ve yeniden başlamak bu kadar zor. Neden, neden, neden..

Aklımın içinde yüzlerce soru. Her geçen gün kemirip tüketiyor aklımı ve aklım ile birlikte ruhumu, benedimi. Her geçen gün biraz daha çaresizlik kaplıyor içimi, tükeniyorum. Çırpındık sonra batıyorum bir bataklığa batar gibi. Bir türlü sıyrılıp kurtulamıyorum. Canım yanıyor, kanıyor. Parça parça olmuş kalbimin dayanma gücü kalmamış. Sabır dileklerim Allahtan. Kara bulutlar sarmış etrafımı. Fırtına öncesi sessizliğin habercisi mi bu gerçekten, yoksa beni yok edecek boyun büktürecek fırtınanın gelişi mi, bilmiyorum.

Karanlıktayım.

Bir ışık görmek için bakıyorum etrafıma. Küçük bir ışık hüzmesi. Yok. Yokluğun içinde ben, çaresiz. Ellerimde kelepçe, sürgün edilmiş dört duvar arasında bedenim, ruhum. Ruhumda haykıran çığlıklar. Duyan, gören, bilen yok. Bir dilenci gibi uzanıyor ellerim, yalvarıyor yardım için. Ama her uzandığındığında acıyarak, kanayarak geri dönüyor bana. Belirsizliğin içinde , attığım adımlarımın belirsizliği ile yürümeke çalışıyorum. Bir sarhoş misalı yalpa vuruyorum bir sağa bir sola. Çıkmaya çalışıyorum bir bir alevden basamakları. Yanıp tutuşuyor bu canım ama söndürecek dermanım yok.