Nedensiz

Hepimizin mutsuzluklarla ya da hayal kırıklıklarıyla farklı baş etme yöntemleri vardır. Kimi ağlar, kimi içine atar yalnızken ağlar, kimi hiç umursamaz, kimi işine verir kendini kimi yemeye, kimi eğlencelerde dağıtır kimi evinden çıkmaz yastığına sarılır, kimi arkadaşlarına kimi yalnızlığa sığınır, kimi gerçekleri kendine bile itiraf edemez saklarken kimi salya sümük basın bülteni dağıtır. Ben hep kuyruğu dik tutup umursamaz görünüp içine atanlardan oldum. Boşanma dönemimde aylarla buzdolabında yaşadım. Aynı dönemlerde benimle aynı şeyleri yaşayan başka bir arkadaşım haftayı 3 tost 2 şişe suyla geçirip 5 kilo falan verirken ben tam tersi semirdim. Herkese “ oohh beee yaradı, kendime geldim vallahi” diyordum. Gerçekten yaramıştı ama zaten toplu olan vücuduma değil, sadece ruhuma ve beynime. Sonra şunu idrak ettim ki ben üzgünsem yemiyorum ve kilo kaybediyorum ama mutsuzsam yiyorum ve kilo alıyorum. Demek ki boşanma ya da ayrılıklar beni üzmüyordu. Öncelikle bu gerçeği kavrayıp iyice özümsedim. Üzüldüğümü iştahım kesilmesinden anlıyorum artık. Allah'tan bu durumu sadece ölümlerde ya da hastalıklarda yaşadığım için asla zayıf bir kadın olamayacağım. Bunu bu şekilde kabullendim ve rahatım.  Demek ki ben üzüntülerimle beslenen, depresif , insanların mutsuzluklarından mutlu olan bir kadın değilim.

Evet, arada sinirli ve huysuz olabiliyorum. Klasik kadın hareketleri adı altında ki tüm klişeleri gerçekleştirebiliyorum. Vızlıyorum, hırlıyorum, çemkiriyorum ve hatta küsüyorum. Kız arkadaşlarımla gecelere akıp duruma uygun kahır şarkı nakaratlarını avaz avaz klip edasında söyleyebiliyorum. Facebook duvarımda ilgili kişiye çeşitli anlamlı sözlerle parmak sallayabiliyorum. Bunlar bile beni normal bir kadın yapamıyor maalesef. Eğer attığım tribi devam ettirebilsem ve sonuca ulaşsam belki bir faydası olacak  ama asla sonuca getiremiyorum. Biraz sakinleşip söylediklerimi ve yaptıklarımı düşününce üzülüp hemen sırnaşma moduna geçiyorum. İşte benim sorunum burada. Birinin benim söylediklerim yada yaptıklarım yüzünden üzgün olması fikri beni kahrediyor. Sizden ricam lütfen beni bu nefret ettiğim sırnaşma moduna sokmayın. Size kızgın kalamadığım ve kavga etme yetisine sahip olamadığım için hep kendimi yiyeceğim ve sonunda bu durumdan sıkılıp soruna toptan çözüm getirip tüm gemileri yakacağım.  Lütfen ama lütfen size kırılmama,  hayal kırıklığına uğramama sebep olmayın. İyi niyetimi suistimal edip " bu bana zarar verecek çünkü kötü fikirli" diye düşünmeme sebep olmayın. Eğer ben sizin için iyi bir şey yapıyorsam bunu dikkate alın çünkü sadece benim için değeri olan insanlar bu lükse sahiptir. Hayatımın neresinde olursanız olun , ister senede 1 kere, ister 5 senede 1 kere, ister haftanın 5 günü sizinle birlikte olayım sizden vazgeçmeme izin vermeyin. Özetle kolay vazgeçen biri olmadığım için beni kızdırdığınız ya da kırdığınız her durum bana kilo olarak geri dönüyor.

Esra Kaner

İstanbul/ 15.01.2013