Nişantaşı yorgun!

Nişantaşı’nda akşam kahvesi içmeyeli bir hayli zaman olmuş. Oysa bundan beş sene önce neredeyse her saatini an be an yaşardım.

Akşam saatleri olduğunda, hele ki bir de mevsim yazsa uzardı akşamlar. Valikonağı’ nda  caddenin köşesinde kahve içtiğimiz mekan, saat kaç olursa olsun yalnızlıklara eşlik eden ışıklarla süslüydü.

İnsanlar kalabalığa ve karmaşaya izin vermeyen bir sakinlik içinde vitrinlere bakarak gezerdi. İş çıkışı bir kahve molası için uğrak yerlere gelenler evlerine dönmeden önce diz üstü bilgisayarlarından son dakika gelen e-mailleri cevaplardı.

Orada bitmek bilmeyen, hiç tükenmeyen bir enerji vardı. AVM lerin aksine sokaklarında adım başı ne ararsak ve saat kaçta ararsak bulabileceğimiz dükkanlar açıktı.

Geçen akşam aynı hevesle gittim yine o caddeye. Bir fincan kahve telvesine gömecektim yorgunluğumu.

Etrafın neşeli cıvıltısıyla silinecekti kulaklarımın pası. Ve ben dönerken bütün yorgunluğu orada bırakacaktım.

Gördüm ki, Nişantaşı Yorgun!

Işıkları “ben buradayım” dercesine yanmıyor, sokakları misafirperver bir edayla yürüyenleri ağırlamıyor.

Semt olağan haline bırakmış kendini. Rimelleri akmış, makyajı bayatlamış bir bayan gibi.

Dükkanlar daha bir erken kapanmış, vitrinler sadece bir iki dükkanda süslü püslü göz kırpmış.

Her zaman gösterişli sokakları, Pangaltı’ya çıkan caddesi sadece trafikle hırpalanmış.

Anladım ki, semt yorulmuş, kalabalıklara yenilmiş, insanlarla başa çıkamamış. Ve belki de tüm çaresizliğiyle bize teslim olmuş.

Güzel  olan her şey değeri bilinmeyip, hor kullanıldıkça eskirmiş. Eşya, insan, semt fark etmez. Her şeyin bir tahammül sınırı varmış.

Nişantaşı yorulmuş.

Bunca hengameye yenik bir edayla, gözleri dolu dolu bizleri izler olmuş.