Nokta

Hani, "Yeter artık, canıma yetti!" diye isyan eder ya insan bazen.

Ondan sonra yapılması gereken şey, nokta koymaktır yarınlardan önceki her şeye…

Vırvır, dırdır etmeden “Nokta” diyebilmeli insan. Küçücük görünmesine rağmen ardından gelişenleri çorap söküğü gibi hızla ilerlediğini farkeder insan.

Hayata değil elbette, yaptığın her işe, herşeye zamanı gelmişti diye hissettiğinde kendisi küçük ama anlamı büyük bir NOKTA.

 Bir şeyler insanı incitiyor, kırıyor, sıkıyor, geriyorsa, devam etmemek adına minicik bir noktayı gözünde o kadar da büyütmemek gerekir, kim bilebilir nelere gebedir?..

Bu küçükcük nokta, bazen kocaman bir gelecek için ilk adım bile olabilir. Cesaret gerektirir belki ama er ya da geç mutlaka nokta koyabilmeli insan, nedenler çoğalıp boğulmaya başlamadan.

Bir yerde okumuştum, belki de duydum bilemiyorum.

Eskiden oşinograflar haritalarını bitirdikten sonra başını masadan kaldırıp uzaklara dalıp, hokkalarına kalemlerini son bir kez batırarak okyanusta bir yere şöyle küçücük bir nokta koyup, adacık yaparlarmış ve bu adaya sevdiklerinin adını verirlermiş.

Bu haritalara bakıp, yollarını bulmaya çalışan kaptanlar dürbünleri ile harita üzerindeki bu küçük adayı beyhude arar dururmuş.

Bu işin latifesi tabii. Oşinografın gönül zenginliği kadar, zarif bir duygu gösterisi tabii ki.

Okyanusta minicik bir ada yapıp, ona sevgilisinin adını vermek... Düşünürken bile gözlerim kısılıp,

dudaklarım kulaklarıma doğru yelken açıyor.

Düriye Adası....kaptan araya dursun! ne gam...

Ben de okyanusta benim ismimde bir ada olsun istiyorum. Hiç kimsenin

görüp; " Bu da ne ola ki? ' diyemeyeceği sadece Beyazatlı'nın bildiği ama

belgelere geçen küçük bir nokta. Benim kadar. Yalnızca seven ve sevilene ait; okyanusta çok özel bir yer...

Şimdi ben de bugün buraya yazarak küçük bir nokta koymuş oluyorum. Hatta şöyle bayan işi olduğu belli olsun diye pembe uclu bir kalemle NOKTA diyorum.

Saime EREN