O bizi unutmuyor

“ Allah büyük” lafını çok kullanırım. Bazen arkadaşlar kızarlar ne kadar rahatsın diyerek. Rahatlıktan değil aslında. Hiç unutmadığım bir olayı yine anlatayım size. Ne bende ne de ev arkadaşlarımda 5 kuruş para yok, bir gün sonra öğrenim kredileri yatacak ve paramız olacaktı. Evde yiyecek sadece bulgur var. Bulgur pilavı yaptık ve “Şükür bu yemek var” dedik ve pilavı yemeğe tam başlamıştık ki kapı çaldı. Komşumuz yemek getirmiş. O an hissettiklerimizi hiç unutmuyoruz. Ummadığımız bir anda gelen bu yemek bizi çok mutlu etmişti. O’nun bizi unutmayacağını biliyordum. Arkadaşlarım artık kızmıyorlar bana “ Allah büyük” dediğim zaman. Hatta artık onlarda “Allah büyük” diyorlar. O bizi aç bırakmaz. Herkes gitse de yalnız değiliz, o hep yanımızda.

O bizi hiç unutmuyor. Biz onu unutuyoruz ama o bizi hiç unutmuyor. İtiraf etmek gerekirse unutanlardan biri de benim. Her ne kadar biz onu unutsak da o bizi hiç unutmuyor. Düşünün bir kere; sabah kalktığınızda yeni bir güne başlarken sizi neler beklediğini bilemiyorsunuz. O gün ne kadar güzel bir iş çıkaracağınız belli değil ya da hiç iş de çıkaramayabilirsiniz. Ummadığınız şeyler yaşayabilirsiniz. Ne kadar vefasızlık yapıp, onu unutsak da o bizi unutmuyor. Her doğan güneşle beraber dünyaya yolluyor meleklerini ve herkesin o günkü rızkını dağıttırıyor. Bazı zamanlar kızıyor bize birazda hatırlanmak için kısıyor o günkü rızkımızdan ki “Kulum beni hatırlasın “diye. Bir gün bana yaptığı gibi. Uzun zaman olmuştu onu hatırlamayalı. Her ne kadar ben onu unutsam da o beni unutmayıp yüzümü güldürdü. “Nasıl yaparım, ne olur şimdi?” diye kara kara düşündüğüm bir gün bana yol gösterdi, rızık verdi, yüzümü güldürdü, en önemlisi onu anmamı sağladı. Allah’ın şefkatinin, annenin şefkatinin yanında nasıl olduğu konusunda Peygamber Efendimiz şöyle diyor: “Kocaman bir okyanus düşünün, bu okyanusun ortasında bir ada, bu adada bir ağaç, ağaçta bir kuş ve o kuşun ağzındaki yemek. İşte o yemek annenin evladına şefkati, okyanus ise Allah’ın kuluna şefkati.”

O gün nasıl olur diye düşünmeme razı olmadığı ve şefkatinin büyüklüğünü göstermek için bana yol gösterdi. O zaman adını anmayı akıl ettiğim için kendime kızdım. Ben de dâhil kimse onu anmayı unutmamalı bence. Çünkü ne yaparsak yapalım, ne kadar günahkâr olursak olalım o bizi unutmuyor. Onu hayatımızdan çıkarmamalıyız. Bize bunca güzellikleri verene bir şekilde borcumuzu ödemeliyiz. En basit örneği onun adını anmak sık sık…