O gün, bugündür...

Tarifi yok bu hissin…

Belki siyah çerçeveli gözler, koyu bir makyaj, kara kostümler, sahne kokusu ve The Phantom of The Opera...

Olsa olsa yaşanası var bu kıssanın, karşılaşmalardan çıkarımı yapılan, gözlerden derine giden, en içe bakıp orda görülen, değişen bedenin izlerini çözerken özde olana odaklanılan. Eller belki hala sıcak, dokunuşlar belki hala aynı, yüzdeki çizgiler dışında değişen tek bir şey varken…

Asırlar öncesi sanılanın an kadar yakın olduğunu anlatmaya yarar bazen hayat, o hayat ki rastlantıları sanki öylesine olmuş gibi gösteren, oysa içten içe hep seçimle ilgili olduğunu sezdirten, hep de ciddi ve döngüsel kararları alırken karşı karşıya getirip buluşturan… O hayat ki anıları saliseler içinde slayt şeklinde zihinden geçirten, o hayat ki ansızın içte saklanan en gizli bölümden yani aslında unutulduğu sanılan tozlu raflardan çekip çıkartan ve tüm yalınlığı ve silikleşmiş renkleriyle tekrar canlı renklere büründürten…

Anımsanacak, konuşulacak, paylaşılacak bir dolu şey varken, aslında söylenmek istenen şey üç beş kelimeden ibarettir çoğu zaman. Azdır çokluğu, yalındır kalabalığı, alenidir sakladığı… Hayat işte, sürprizleri sever, şaşırtmayı ya da en azından denemeyi, öyle ya da böyle yaşamı deneyimletmeyi… Zor görüneni kolaya indirgetmeyi, kolay olanı zorlaştırmayı hep bir ikilemde buluşturmayı, harmanlamayı, sarmayı ve akılla gönlü bir ettirmeyi…

Kaç güne sığar bir ömür kadar uzun yılları anlatmak?

Bir an kadar mı, bir bakış kadar mı, bir gözlere dalış kadar mı?

Bir mi, bin mi?

Belki de hiçbiri, sadece içinden biri…

Teslimiyetle tevekkül ele ele verince, anlayışla algılayış birleşince, sevgi ile saygı bir olunca, kabulleniş ve dileyiş birbirini çekince, o günle bugün karşılaşınca, ne zaman, ne yıllar, ne pişmanlıklar, ne yaşananlar, ne yaşanamayanlar, ne korkular, ne kızgınlıklar kalır… Sayılanların ötesinde sadece anlar anıları çoğaltır, anılarsa anları…

İşte o gün bugündür…

Ve biz o gün bu gündür devinip duruyoruz, kavrulup yanıyoruz, hamdan pişip yanıp kül oluyoruz, sonra küllerimizden yeniden doğuyoruz…

İşte o gün bu gündür…

05.12.07

Carolina Isolabella Özgün