ODTÜ'lüydü..

Doç. Dr. Bülent Kerim Altay öleli 28 yıl oldu. O’nu anlatan en kısa cümle; Yunus Emre’nin, "Sen doğru ol da, varsın sanan, eğri sansın. Lakin sakın unutma ki; Sen kendini bir şey sanmadığın sürece, doğru insansın.” deyişidir.

Akademik başarılarını vefatından sonra okuduk, duyduk, öğrendik. Mütevaziliğinde, muzipliğinde, hoşgörüsünde, ilgisinde, saygısında, hal ve hareketlerinde bir ağırlık vardı. Ama ben bunu hep “çerkes terbiyesine” bağlardım. Benden yedi yaş büyüktü. Hem annemin dayısının oğlu, hem de babamın halasının torunuydu. Annem, teyzelerim ve dayım için Bülentcik’ti (!)  Benim Bülent Abim. Kalabalık bir aile idik. Yazın köyümüz Bektaşağa’ya geldiklerinde herşey Bülent Abime göre ayarlanırdı. Titrerdik üstüne. O, gördüğü sıcak ve samimi ilgi-sevgi karşısında, kimseyi incitmeden gönülleri yapmaya çalışırdı.

Ayrılırken, anneme, " Oh be abla, ancak sizin yanınızda dinlenebiliyorum" derdi.

Annem, her Bülent lafı açıldığında, “Kerim”adının nasıl ve neden verildiğini, “İncedayı” anılarını anlatırdı.. 1940’lı yıllarda Ulaştırma ve Bayındırlık  bakanlığı yapan Cevdet Kerim İncedayı, annemin annanesi ile teyze çocuklarıymış. Cevdet Kerim Bey 1951 yılında ölmüş. Bülent Abi, 1952’de doğunca O’nun adını vermişler.

Anılar sıkça tekrarlandığından, birgün internet ortamında “İncedayı” aramaya başladım. Selin İncedayı’ya ulaştım. Annem ile Selin Hanımın telefonla konuşmalarını sağladım. İncedayı’larda “ Sinop’ta bizim kimsemiz yok mu?” merak etmişler, Babür Kerim İncedayı gelmiş, kimseleri bulamamış. Rahmetli annem buna çok üzülmüştü.

Biz Ankara’ya gittiğimizde, Bülent Abimlerde kalırdık. Parka bakan odasında; bir sandalye, bir masa, bir yatak, kırmızı bir akordeon. Masanın üzerinde tomarla müsvedde kağıtları ve kalem kutusu. Rafta kitaplar.Bir paket Samsun sigarası ve kibrit. Büyüklerin yanından kaçar, odasına giderdim. Bir kitap alır, yatağına sessizce oturur, izlerdim. Müsvedde kağıtlarının birbiri ardına tükenirken, üzerine yazdığı formüller neydi, ne çözerdi, ne arardı?  Hiç bilmem.

İlk öğretmenliğim için Şanlıurfa’ya giderken, beni Kızılay’da bir pavyona götürdü. Yiyoruz, içiyoruz, dinliyoruz. Derken bir kafkas ekibi çıktı sahneye. Ben o zamana dek, çerkes oyunlarının düğünlerde oynandığını sanıyordum. Böyle bir şey görmemiştim. Bozulduğumu fark edince, hesabı istemişti.

13 Kasım 1989’da,bir trafik kazasında öldüğünü, Milliyet Gazetesinde haberinin çıktığını  söylediler. İnanamadım. 15 Kasım tarihli Gazeteyi bulmak için Alanya’yı altüst ettim. Buldum. Gözümden, kelimelerle tarif edilemeyecek anılar film şeridi gibi geçti.

Yıllar sonra doğan oğlumu, enerji-elektrik üzerine tahsil yapması için yönlendirdim. Bu yıl KTO Karatay Ün. Enerji Yönetimi üçüncü sınıfta okuyor. İlk günden nasihatim, Bülent Abimin kişiliğinde yer bulan, "Sen doğru ol da, varsın sanan, eğri sansın. Lakin sakın unutma ki; Sen kendini bir şey sanmadığın sürece, doğru insansın” deyişi odu.  Günümüzde “Doğru insan” olmak zor ama imkansız değil; “ sanmak” ile “olmak” terbiyesinin aileden geldiğine inanıyorum.

Bülent Abim örnekti.

ODTÜ, Elektrik- Elektronik Mühendisliği Bölümünden mezun olmuştu. Vefat ettiğinde aynı okulda ve bölümde doçent doktordu. Araştırırken gördüm ki, mütevazi kişiliği ve çalışkanlığı ile örtüşen bir sürü akademik başarıların peşinde gidiyordu.

Beni asıl mutlu eden, Seray Deren hanımın 2016 tarihli  “Dün Bülent Kerim ALTAY, Bugün?”  başlıklı yazısı oldu. Seray Hanım ile hemen bağlantı kurdum, “Abimi çok güzel anlatmışsınız, teşekkür ederim” dedim.

1990-91 eğitim- öğretim yılından başlayıp,  2017 - 1. Dönemine kadar, “ Doç. Dr. Bülent Kerim Altay  Başarı Ödülleri” vermeyi  gelenek haline getiren;  ODTÜ’ye, EE Bölümüne ve CV’lerinde abimin adını anan bölüm  öğrencilerine ( 1.291 kişi ) teşekkür ve şükranlarımızı sunarız.

Doç. Dr. Bülent Kerim Altay, ODTÜ’lüydü. Doğru insandı. Gurur duyuyoruz. Rahmet, sevgi ve saygıyla her zaman anıyor, özlüyoruz..

http://bka.eee.metu.edu.tr/bio/

http://odtugundemi.com/yazarlar/seray-deren/dun-bulent-kerim-altay-bugun/34/