Ohannes’den inciler

Sevgi, sevdiğini ayağına çağırmak değil.

Ona gitmektir.

*

Yaşamayı öğrenmek için,

Bir ömür gerekiyor.

Sonrası sonsuzluk.

*

Bir insan yazdıklarını okuyup.

Satırlarının arasında kaybolup ağlar mı?

Ben ağlıyorum.

*

Çocuklarına sarılsın anne, babalar. Gazeteci, yazar, şair, insan hakları savunucuları, avukatları, ölüm orucuna bedenini yatıranlar. Özgürlük gelsin insanlarımıza.

Yaşayalım, yaşatalım.

*

Babaların, annelerin kaderi mi?

Gece gündüz.

Dökülüyor,  gözyaşları.

*

İnsanları emirler verip öldürtüyor.

Akvaryumda ki balığı öldü diye,

Yas tutuyor.

*

Babaların kalbi, her saniye,

Çocukları için çarpar.

*

Senin yokluğunda, seni düşünürüm.

Sen geldiğinde ben,

Beni.

*

Ölüm oruçları son bulmalı.

Ölmemeli canlar.

O canlar sağ kalıp, mücadele etmeli

İnadına

Yaşamalı.

*

Çiçeklerle bezeli

yeni bir

dünya sunuyorum sizlere.

ölüm oruçları.

*

Güneş, kum deniz,

Sessizlik,

Sensizlik.

*

Uçan kuşlara sordum,

Sen toprak

Ben su oldum.

*

Seni uçan kuşlara soracağım,

Kanatlarında seni,

Bana getirecek.

*

Karanlığa büründü gökyüzü.

Maviler siyaha karıştı,

Öldürülürken, kadınlar,

Kızlar.

*

Sen kalbime o kadar yakın.

Ben senden o kadar uzak.

*

Not : Devam edecek bu inciler. / (O kadar denememe rağmen, yazılarımı tek satır yapamadım. Aralarında boşluklar kaldı. Özür dilerim.)