Okumak bir cezaymış...

Geçen gün gazetelerin orta sayfalarına sıkıştırılmış bir haberi okuyunca elimde olmadan gülümsedim. Haber aynen şöyleydi: “ Erzurum’ da, 155 Polis İmdat telefonuna asılsız ihbarda bulunan 16 yaşındaki genç, mahkeme tarafından 12 roman okuma ve özetlerini yazma cezasına çarptırıldı... ”

Kitap okumamın ceza olduğunu mahkeme kararıyla onaylamış bulunuyoruz! “ Böyle cezaya can kurban ”, demek gerekiyor. Keşke bütün cezalar böyle yararlı olsa. Bu cezaya çarptırılan birinin, bir daha aynı hatayı yapacağını sanmıyorum. Demek ki bundan sonra kitap okumayanları hâkim karşısına çıkarmak gerekecek. Gençlere ve çocuklara kitap sevgisini aşılamaya gücümüz yetmiyor artık. Geçmiş yıllarda kitap yaktıran zihniyet sonunda amacına ulaştı. Görsel medya yardımıyla gençlerin beyinlerini yıkayarak kitaplardan uzaklaştırdılar.

Karanlık güçlerin elinde oyuncak olabilecek kadar cahil, bilinçsiz, idealleri olmayan, geleceği göremeyen bir gençlik yetişiyor. Bunların büyük bir bölümü ne yazık ki okumuş cahil. Okumuş cahil nasıl olur bilirsiniz. O insanlarla karşılaşınca, kara cahil diye adlandırdıklarınıza şükredersiniz. 21.yy’da kitap ve gazete okumayan insanlar tanıyorum. Elindeki telefonla, çatıya bağlattırdığı çanak antenden televizyona gelen renkli görüntülerle zamanını öldüren, haftanın yedi günü kahve köşelerinde pinekleyen insanlar biliyorum.

Aslında hâkimin o gence verdiği ceza değil, bir armağandır. Kitap, insanları her türlü kötü alışkanlıklardan, can sıkıntısından, yalnızlıktan, bunalımdan ve en önemlisi cahillikten korur. Okumak, karanlıkları aydınlığa çevirir, ulaşılmaz gibi görünen hedefleri yakınlaştırır. Dilini, gelenek ve göreneklerini, geçmişini, kaybolmaya yüz tutmuş değerleri, iyiliği, kötülüğü, sevgiyi, saygıyı, fedakârlığı, yardımlaşmanın güzelliğini, haklıyı haksızdan ayırt etmeyi, toplum içinde birkaç cümle kurabilmeyi, kendini ifade edebilmeyi öğretir.

Bir yakınımın oğlu iki yıl lise birinci sınıfa gitmesine karşın, sınıfını geçemeyerek okuldan uzaklaştırıldı. Babası:

“Neden okumuyorsun?” diye sorduğunda

“Okusam ne olacak? Okuma- yazma bilmeyen insanlar, altlarında son model arabalarla ortalıkta dolaşıyor, kentlerin en lüks lokantalarında yemeklerini yiyorlar. Onlara hizmet eden garsonların birçoğu ise üniversite mezunu… Kolay yoldan para kazanıp keyif çatmak varken, on altı yıl okuduktan sonra diplomalı hamal olmanın ne anlamı var ki...” yanıtını alınca susup kalmış. Oğluna ne söyleyeceğini, nasıl davranacağını bilememiş.

Bu hastalık, kanser gibi tüm hücrelerimize yayılmadan ne yapabiliriz bilmiyorum.