Ölmüş kişilere fazla rağbet ediliyor, unutun gitsin; ben ölürsem beni de unutun!

Her şey varken önemli, öldün her şey bitti; yaşamın dışındaki hiçbir şeyin anlamı yok. Sanki mezardakiler kalkıp bize bakıyorlar; kemik onlar ya, kemik! Sağlığında kıymetini bilmemişsin ölünce arkasından ağlıyorsun.

Bir insanın ölüsü dirisinden değerli olur mu? Bizim işimiz sağlarla. Napacığım ölmüş gitmiş adamı. Yaşamayan adamı içimizde yaşatamayız. Ölmüşlerin mezarına gidiyoruz. Peki, onların haberi oluyor mu? Hani haberleri olduğunu bilsem her gün giderim.

Gösteriş kültürü… Bir anlamı bir karşılığı olsun her şeyi yapın. Mezarı unutulmuş, ölüsü nerelerde kalmış. Biz yanına gitsek de yalnız. Boş taşlara konuş dur! Ha şunu de bana “ondan güç alıyorum, beraber yaşadığımız günler aklıma geliyor” Yani kendin için, olur. Değilse gitsen de gitmesen de ölünün hiçbir işine yaramaz ki.

Bilmiyoruz tabi; ahret var, ruhlar yaşıyor falan deniliyor… Eğer böyleyse yaptıklarımızın anlamı var. Bizi duyar mutlu olur. Ama ölülerinizle ilgili davranışlarınızda ben böyle bir şey görmüyorum; taş diye toprak diye gidiyorsunuz.

Bizim ölülere vereceğimiz bir şey yok, kendimizi avutuyoruz. Bazılarımız mezarlıkta yatıyor; akşam sabah kaybettiği yakınları için ağlıyor. Gözyaşlarınla kabrini sula da çiçekler güzel olsun. Yazık değil mi o gözlerine; ulaşmıyor ki adama! İnandıkların da öyle söylüyor. Mezarlık taş toprak yığınıymış. Bazı ülkelerde mezarlık bile yok, ölüleri kurda kuşa veriyorlar.

Din de ölülerinizle beraber yaşayın demiyor. Ama hani unutmamak için, ondan konuşmak, onu anmak… Kim bilir belki duyuyorlardır. Atıyorum Mevlana yüzyıllardır unutulmadığını, yaşarken bile bu kadar önemli olmadığını (adam peygambere Hz. demiyor, Mevlana’ya Hz. diyor)  bir bilse ne kadar mutlu olurdu değil mi?  Cennete bile gitmekten vazgeçerdi!