Ölüm mü? O da ne?

Ölüm fikrine alıştım sayılır.  Hepimiz aniden öbür tarafa gidebilecekler tayfasındayız nasılsa. Ancak, belimi kıran bir şey var: Minik oğlum.

Sizin de zaman zaman canınıza tak eden anlar olmuştur. Bir şey yoktur aslında, ama çok şey vardır. Sanki bu dünyadan siz gitseniz, her şey çorap söküğü gibi çözülüverecek gibidir.

Bazen, gerçekten çok bencil olduğumuzu düşünürüm. Gidiverecek gibi yapıp, bir türlü gidemediğimiz için ayrıca üzülürüm. Aslında, gitsek de hayat kaldığı yerden devam edecek, çocuk hep gülecek, düşmanlar düğün edecek, zalim hayat ise zaten bitecek.

Biçerdöver, bir gün herkesi biçecek.

Ölüm anı, hep korkutsa da bizi, aslında, bambaşka bir aleme doğacağız. Korkmak gerçekten çok saçma. Bence, asırlarca, kaybettiğimiz canlarımızın acısı genlerimize işleye işleye ölüm korkusuna dönüşmüş. Gene de bu dünyanın hengamesi kasıp kavuruyor ortalığı.

Birisi, telefonuma ulaşamamaktan şikayetçi. bir diğeri telefonumu mutlaka hemen açmamı ve numaramı güncellememi istiyor. Mazaallah, kısmetim kaçarmış.

Doğru, nice krallar, hazinelerini bu dünyada bırakıp, öbür dünyaya göçmemişler mi?

Hassasiyetle sınırlarını koruduğumuz mülklerimiz bir gün başkasının olmamış mı?

Dağlar, asırlar boyunca dikilmiş, akarsular milattan evvelden beri akıp duruyor.

Bizim mitolojik isimlerimiz yok, ancak onların var.

Bir gün mutlaka sırtımızı kara toprağa yaslayacağız. Sessiz sakin servilerin altında inşallah uyuyacağız.

Orada, sevdiklerimizi bekleyeceğiz.

Yaşıma hiç yakışmayan bu satırlar, yaşıma yakışsa da yakışmasa da.....

Süperman kadar kahraman olmak...

Karun kadar zengin olmak....

Afrodit kadar güzel olmak....

Yusuf kadar yakışıklı olmak...

Tüm bu sıfatlar ağzımıza sürülmüş bir parmak bal...

Aslolan ise Yüce Yaradan...