Ölümden kim korkar?

Ölümden kim korkar canım? İyi oku! İyi dinle beni!... Bak! Sana anlatayım. 

Ölümden, ha bire yaşamayı erteleyen, yaşananları görmezden gelen korkar canım. 

Çok büyük günahları olan, cezasının büyüklüğünü bile bile hala o günahları işleyenler, günahtan korkar canım. 

Senin ne günahın var? Benim ne günahım var? Bizim ne günahımız var ki, ölümden korkalım canım? 

Maskeli balonun maymunları tabi korkar ölümden aşkım! Bizim değil, onların maskeleri düşecek yerlere... O aciz, o korkaklardan gelmez ki bize sıra... Sen korkma canım! 

Kimin canını acıttın ki sen? Kimin yüreğini paraladım ki ben? Geri vites yapayım ölüme balım! 

Kimin hakkını yedim ben? Hangi yetimin, hangi öksüzün kanına girdin ki sen? Kim ah eder? Kim beddua eder ki bize? Hangi belayı hak ettik? Ya da hangi mazlumun ahı bekler ki bizi? Korkalım ölümden gözbebeğim? Hangi acıtmışlıklıklarımız var ki? Yolun sonunda bizim bekleyen veremeyeceğimiz hangi hesabımız var ki; tedirgin olalım malum belirsizlikten? 

Sevdiği kırılmasın, canı, cananı zarar görmesin diye, her seferinde, onun yerine, kendi yüreğini, kendi yüreğimi, bizim yüreğimizi kanatan değil miyiz biz ? O bencil dururken; biz niye ölümden korkalım güzel kadınım? 

Ölüm, ondan korkanın peşinde dolanıp durur... Bunu sen de bilmez misin ki gülüm? 

Yeteri kadar fedakarlık, yeteri kadar vazgeçmişlik göstermedik mi hayata? Hayat bilmese, anlamasa bile, yaptıklarımızı biz bilmiyor muyuz? Kendinden bir kez bile ödün vermeyen, bir kez bile özveride bulunmayanlar varken; hep hayattan aldığından fazlasını vermek zorunda olan, hala da aynı kaderi yaşayan biz mi korkalım ölümden yavrum? O yamyamlardan gelir mi bize sıra sanırsın sen ay parçam? 

Hangi verilmedik hesabın suçlusuyuz? Hangi aşığın sesi çınlar ki yüreğinde, vicdan tellerinde... lime lime olsun yüreğimiz bebeğim? 

Sen ölümden korkma! Çünkü senin yanında ben varım minik kuşum? Yaşadığının hakkını veren, ölürken de çekinmez ki hiçbir şeyden? Geleceğimizi bilyor muyduk ki? Giderken titresin yüreğimiz? 

Sen, sen, ben, ben değil miyiz ki korkalm ölümden temiz yürekli meleğim benim? 

Gözünü arkada bırakacak neyin eksik ki? Elimizden gelen her şeyi sonuna kadar yapmadık mı? Adam gibi, kadın gibi, insan gibi yaşamaya çalışmaktan başka ne günahımız olabilir ki, Korkalım ölümden; can parçam? 

Zamanı geldiğinde, can çiçeğim, biz değil; ölüm korksun bizden? Çünkü adım gibi eminim ki ben gülüm... 

Gelirken ne kadar saf ve masumsak bu dünyaya... Aynen geldiğimiz gibi döneceğiz; gideceğiz öbür dünyaya da... 

Sen yeter ki korkma! Sen yeter ki rahatla! Güven her gün seni sana gösteren o tertemiz yüreğin, o doğruluktan şaşmaz pırıl pırıl aynana... 

Bu yazı sana... Bu yazıyı da, beni de sakın untma! Sakın ha ölümden de korkma balım! Çünkü sen, ölümden korkacak hiçbir şey yapmadın.