Ondört yıl öncesinin depreminin anısı

Ondört yıl önce sabah altıya yaklaşırken bir sarsıntı ile uyandım. Eşimi uyandırdım. "Deprem mi ?" dedi ama yine uykuya daldı ama sarsıntılar devam edince zorla uyandırdım . Bu arada kardeşlerimi arayıp "Deprem oldu ama iyiyiz merak etmeyin."dedim telefonda. İyi ki aramışım çünkü ondan sonra dünya ile nerede ise bağlantımız kesildi. Televizyonu açtık. "KOBE yöresinde korkunç bir deprem oldu ama henüz bilgi alınamıyor." dan başka haber yoktu. O anda belki üç dört bin kişi ölmüştü bile. Ta ki gün ışıyıp havadan yapılan görüntüler depremin korkunçluğunu gösterdi. Oyun kağıtları gibi yana yıkılan highway ler yanan evler ..

Şimdi o görüntüler hala gözümün önünde. Her yıl depremin olduğu yörede yapılan yitirdikleri yakınlarının isimlerinin yazılı olduğu taşları elleriyle okşayan insanlar hala var. Bu yılda yine tören vardı. İnsanlar normal yaşamlarına dönmüş görünüyorlar. Ama hala gözleri yaşlı insanların. Deprem sonrası geçici olarak yaşadıkları yerden kendi evlerine döndüler, o zaman doğan çocuklar ortaokul öğrencisi. Ama televizyonda izlediğim ve yazılı basında okuduklarım beni üzdü yine.

O yıl ortaokul öğrencisi olan bir genç kız sımdi evli. Yaşamını anneannesine borçlu olduğunu söylüyordu. Sarsıntı sırasında ninesi kızı kendi vucudu ile korumaya çalışmış yıkılan ev altından nine ölü olarak çıkarılmış. Genç kız ufak tefek yaralarla büyümüş. Bir yavrusu var şimdi. Yavrusu ile törene katılmış. Ninesine cenneten beni ve ailemi kolla dilekte bulunmuş...Yitirdikleri yakınlarını anınca gözleri hala yaşla dolan insanlar. Yakınlarını yitirip tek başına yaşayan yaşlılar...

Depremin yaraları sarıldı derken yaşanan ekonomik krizle bir kez daha ümitlerini, işlerini yitiren insanlar ...Acılar sıkıntılar devam ediyor.

Yaşadığımız yerde her an büyük bir deprem bekleniyor ama günlük yaşamın telaşında bazan unutuyoruz. Çocuklar okullarda zaman zaman yapılan deprem drilllerine katılıyorlar. Televizyonda arada bir sarsıntı olduğu alt yazı ile veriliyor.

Ülkemizde deprem kuşağında. İzmit ve ve civarında olan depremin acıları sarıldı mı bilmiyorum ama hala ACI PATLICANI KIRAĞI ÇALMAZ düşüncesinin hakim olduğunu, kaderci olduğumuzu düşünüyorum. Umarım ilgililer gerek bina yapımında gerek felaket sırasında alınacak önlemler konusunda duyarlılar...

UMUTLA YARINLARA BAKMA DİLEĞİYLE ..