Onlar bilir

şehvetli ağzında kışın
uyumayan karayel öper gözlerini
kar yanığında yüzün
yoktur senin ilk yazın
bilmezsin dört mevsim(i)
babanın bilmediği adın
olmayan kafa kâğıdın
doğumun bilinmez ölümün gibi

gelir gider, kırk yılda birileri
maval okur, utanç bilmez dilleri
toprak kapatmış yüzünü
sendeki telâşın, onda yoktur zerresi
yakalayamadığın uzak yol sesleri
tutunamayansın, nilüfer gibi

çarkında, aynı döner durur zaman
kuru sıkı patlar düş tomurcuğun

bilmediğin hicaz nağmeler
düşer(sin) içine yokluğunun
kör kuyuda görmediğin su deniz
yuvarlağından haberin olmadığı dünya(n)
bilmediğin lunapark
çekeceksin yaşamak ağrısını hep
açık yarana el olmayan beyaz gömlek

bırakmadan suyunu
göğünden geçip gider her bulut
cennet bildiğin yerde
gülümsemez çocukluğun
olmayan salıncağında
dağılmaz sisi yalnızlığın

ana olacaksın, çocukluğu yaşamadan daha
doğduğun yılda kalacaksın ölene değin
oysa, sana da yaraşır, yakışırdı ışık
en az batıdaki kadar
ne yazık ne yazık
tıpkı senin gibi
yarınların da, ellerinde büyümeyecek çocuk…
utanma yoksulluğundan
utanacak olan “ o n l a r “ bilir kendilerini

Hâdiye Kaptan

 (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir