Orhan Veli'nin yalnızlığa direnişi

Kısacık ömrüne (1914-1950) büyük başarılar sığdıran, kendi deyişi ile “ıstırap dolu” yaşamı ile alay edebilecek kadar alçakgönüllü büyük şair.

Garip için 1945 ‘de kaleme aldığı ön sözde bakın neler yazıyor;

“Güçlüklere bir başına da olsa, karşı koyan insan kuvvetli insan olmalı. Ben bunu yalnız kalıp da ümitsizlik içinde olduğumu hissettiğim anlarda daha iyi anladım. Bununla beraber, senelerden beri, o kadar çok zamanlar yalnız kaldım ki bu hale adeta alışır,hatta (kuvvetli olmanın gururunu duyabilmek için ) zaman zaman yalnızlığı arar oldum.”

Ve devam ediyor ön sözde Orhan Veli;

“Hiçbir yaptığımdan pişman olmayacağım” diye karar vermişliğiniz var mıdır? Benim vardır. Çok da faydasını gördüm. Bundan bir hayli zaman evvel böyle bir karar vermemiş olsaydım, üzüntülü günlerimin sayısı muhakkak ki daha fazla olurdu.

İşte, bu satırları yazabilecek kadar kendi ile barışık bir insandı Orhan Veli. Yalnızlık temasına çokça sarılmıştı ama güzellik, doğa, çocukluk, aşk, özlem şiirlerinde onu bu yalnızlığından kurtaran duygu ve kavramlar olarak öne çıkıyordu.

Bilinen ama pek dillendirilmeyen şu şiirine bir bakar mısınız, bu dünyadan hiç nasibini alamayan, ümitlerinin bile boş çıktığı milyonlara nasıl da sesleniyor.

GİDERAYAK
Handan, hamamdan geçtik,
Gün ışığındaki hissemize razıydık
Saadetinden geçtik,
Ümidine razıydık;
Hiç birini bulamadık;
Kendimize hüzünler icadettik,
Avunamadık;
Yoksa biz…
Biz bu dünyadan değil miydik…?

Birbirinden güzel şiirleri, o günkü tazeliğinden hiçbir şey kaybetmeden günümüzde de büyük bir beğeni ve zevkle okunuyor. Eminim, gelecek kuşaklar da Orhan Veli dizleriyle hayatı, sevinçleri ve üzüntüleri ile daha iyi özümseyecek, yaşamlarını dolduracak bu doyulmaz güzellikteki dizeleri çocuklarına aktaracaklardır.


Not: Bu yazım, dönemin Milliyet hafta sonu ekinde, Blog'lardan önerilerde yayınlanmıştır.


        
http://www.antoloji.Com/enfal_torun
http://arsiv.sabah.com.tr/2006/05/21/yaz02-10-110.html