Orman yangını mı? yoksa...

Orman yangınları cayır cayır etrafımızı sarıp, gökyüzü ile birlikte içimizi de karartırken, başka bir gerçek yüreğimde kendi kendine yıllardır yanan alevden bir top.

“Orman yakanlar için ağır ceza içeren kanunlar çıkartılmalı” diye kendince sohbete koyulmuştu bir avuç insan. Bunu duyunca dayanamadım ve içimdeki yangının hiç değilse birkaç kıvılcımını paylaşma isteğime engel olamadım.

Ülkemizdeki kanunlar ormanları korumak için çıkartılmamaktalar ne yazık ki...Ormanları nasıl talan edebiliriz diye çıkartılmaktadırlar. Bundan 15-20 yıl öncesinde Orman Mühendisleri Odası Başkanı bütün Türkiye’yi dolaşarak, dili döndüğünce bu konuyu çarpıcı bir şekilde anlatmaya çalıyordu. Ben daha öğrenciydim bu çabalar varken. İstanbul’daki Bilezikçi Çiftliği en çok konuşulanlardandı belki hatırlarsınız. Aradan yıllar geçerken bu sorunlar çözülmediği gibi, Koç Üniversitesinin alanı ve daha niceleri eklenmişti talana.

Şunu çok rahatlıkla söyleyebilirim ki, Türkiye’deki ormansızlaşmanın en büyük nedeni herkesin düşündüğü gibi ne orman yangınları, ne yetersiz çalışmalardır. Orman varlığımızın en büyük düşmanı, yasal düzenlemelerdir. Ormansızlaşmadaki en büyük pay, yasalar yoluyla orman dışına çıkarılan sahalara aittir.

İlk okunduğunda bu sav inandırıcı gelmeyebilir sizlere. Ama merak edenler, basit bir araştırma ile bu gerçekle yüzleşeceklerdir.

Bunları, vatandaş olarak bilgilerime dayanarak yazıyorum. Bu gün özel üniversitelere hektarlarca alan tahsis edilmektedir. Bu alanları ihtiyaçlarına göre, örneğin otopark bile yaparak değerlendirebilmektedirler. Bunun dışında başka bir uygulama da, mesire yerlerinin şahıslara kiralanması konusudur. Devletin mesire yerleri vatandaşa devredilirken, hangi zihniyetle yenileri açılmaktadır anlamak zor. Bunlar gibi bir sürü örnek verilebilir daha. Mesela; turizm teşvik alanları, özel ağaçlandırma çalışmaları, 2B uygulamaları...

Vatandaş haklı olarak ormanları kanunların korumasını bekliyor. Gözleri ile görebildikleri alevlerin, ormanları kül etmesi içlerini yakıyor. Ama fark edemedikleri ve orman yangınlarına nazaran daha büyük ormanlık alanları yok eden zihniyeti nasıl anlatmalı? Bunun için neler yapmalı? Yapmaya çalışanlar seslerini duyurabildiler mi yıllarca?

Şimdi sanırım Ankara tek ses halinde seslenebilmekte orman yasalarındaki düzenlemeler hakkında. Artık onlara direnmeye çalışan, bildiği doğruları anlatma çabasında olan bir meslek odası dahi yok. Artık tek sesli koro var bu konuda.

Birazcık ekolojinin farkında olanlar tarafından, hepimizin malı olan ormanların, , varlığımızı sürdürebilmenin sigortaları olduğu gerçeği atlanmayacaktır. Bize atalarımızdan emanet edilen bu değerleri gelecek nesillere daha çoğaltarak bırakmak en önemli insani görevimiz olmalıydı. Ama ben utanıyorum, üzülüyorum bu emanete sahip çıkamadığım için. Gücüm yetmiyor, isyanım büyük...Bu gerçekle yaşamak o kadar ağır ki!

Şimdi izleyin ve görün 2B yasalarını...Ama sadece ekran karşısında söylenen bir iki kelime ile izlemeyin. Konuya ilgi gösterip, gerçekten çocuklarınızın torunlarınızın bahçesinden bahseder gibi takip edin. Sizden uzakta duran ve pek de sizi ilgilendirmeyen bir konu gibi izlemeyin. Sahiplenerek, bilgilenerek takip edin bakın nelerle karşılaşacaksınız...

Orman yangınlarını önemsemiyor değilim, sakın yanlış anlaşılmasın. Orman yangınları gerçekten içimizde yanıyor. Ama benim içimde yanan yangının alevleri, orman yangını söndüğünde de sönmüyor. Anlatmaya çalıştığım bu...Kaybettiğimiz ormanlarımızın uğruna gözyaşı dökmem için orman yangını olmasına gerek yok. İçim yıllardır ağlıyor çaresizlikle.

Bir ekoloji uzmanı olarak baktığınızda bütün bu olanlara, ağlamak ne kelime...Sözün bittiği noktayı yaşıyorsunuz...

O nedenledir suskunluğum Dünya Ormancılık Gününde ve Dünya Çevre Gününde...