Öyle

Sabah çalan saat, gözlerini açtığın ve nerede olduğunu anlamaya çalışırken yaşadığın şaşkınlık, bildik yatak odası, inanması güç ve gerçek olmasını istediğin bir rüyanın orta yerinde silkeleniş…

Gözlerini açtığın gün mü gerçek?

Gördüğün rüya mı?

Rüyalar gerçek olsun diye mi uzun kalıyoruz yatakta, uyumamıza izin verilen hafta sonları?

&&&

Asgari müşterekin rengi diye severim griyi, nehre benzer, denize benzer, gökyüzü bile gri olur efkârlı zamanlarda… Barışın rengidir gri, anlamaktır. “ Sen de haklısın” demektir bir nevi, Orta yolu bulmak, kendini muhatabının yerine koymak, onun gözlerinden bakmaktır…

&&&

“Geçmişi özlüyorum” der fakat geçmişi değil, geçmişte kalan o halini özler insan… Geriye dönme şansı olsa, olmaz ya, olsa, ne yaşandıysa o yaşanır, ne eksik, ne fazla… Değişmesini ummak cahilliktir.

Vefasız yine vefasızdır mesela, yalancı yine yalancı… “ Geçtim” demek kolaydır da zordur vazgeçmek… Geçmiş, geçmiştir işte…

Yaşanmış, bitmiştir…

Severiz başkalarının geçmişteki bizi anlatmasını, hele birde hile yapıyorlarsa konuşurken, hele çarpıtıyorlarsa gerçekleri, hele neredeyse olmadığın bir şey oluyorsan cümlelerin sonunda…

Eski arkadaşlar iyidir…

&&&

Sadece sahipleri için değerli şeyler vardır; ucu kırık midye kabuğu, dişlenmiş bir kalem, sinema, otobüs biletleri, içi doldurulmamış, sayfaları sararmış küçük bir defter, eski bir tarak mesela…

Yaşlı kadın ölür ve bu dünyada yaşayan kimsesi de yoktur.

Modası geçmiş elbiseler, pabuçlar, arkalarına kargacık burgacık yazılarla notlar düşülmüş; siyah beyaz fotoğraflar, danteller, masa, yatak örtüleri…

Kolaydır başkalarının eşyalarını çöpe atmak!

Anlamaya çalışmak hem zordur, hem zaman ister...

Kurtulmak varken sahiplenmek!

Onca işin ve sorumluluğun varken?