ÖZEL ELEŞTİRİ

Bazı girişler vardır, basitçe konuya girmeden önce laf dolandırıp durulur, sabırsızların bir an önce sıkılıp gitmesi söylenmez o cümleyi okuyan, Fransız yazar Valentin Louis Georges Eugene Marcel Proust’un uzun girişlerini okuyormuş ya da bir sinir testine giriyormuş hissine kapılır, bu durmda inat edip ya teste sonuna kadar devam ederek bitirirler, ya da sıkılıp gidiverirler, çoğu insan ancak saygı duyduğu birinin uzun cümlelerine bu denli saygı duyabilir ki doğru iletişim de karşılıklı saygı ile başlayabilir.

Hızlı yazıyorum, aklıma gelince unutmamak için yazıyorum hemen… Yazılarımın büyük bir kısmı okuyucudan ziyade kendi kendime notlar şeklinde olduğundan yazılanların hatalı olmasına karşılık ben ne demek istediğimi biliyorum. Kendi kendime notlar! Yani samimi en azından diye düşünülebilir. Ödül beklentisi asla yok. Ödül beklentisi, insana hile yaptırıyor, sinir harbi yaşatıyor. Çoğu şeyin altında o nedenin, “ödül beklentisinin, orantısız ödül beklentisinin yattığını ve bu durumun dünyada yaşanan birçok karmaşanın,  savaşın, üzüntünün, yıkımın nedeni olduğunu fark ettiğimden beri, beklentinin bir tür yatırım olduğunu düşünüyorum; dua et cennete git, şükret cennete git verirsen veriyorlar ve her alanda bir karşılılık beklentisi almış başını gidiyor. Ticaret gibi bir beklenti yanlış algılanırken dünyada cennet tapusu satanları da yadırgamamak lazım. Neticede görünmez ipler sadece masalda satılmıyor. Dikkatle bakan herkes hemen her gün ne de çok görünmez kumaşlar alırken, duygusu ile mutlu oluyor. Hayat böyle.

Aceleci bir yapım olması sebebiyle çoğu zaman yazılarımda maddi hatalar görünce geri dönüp onları tekrar tekrar, düzeltmem gerekiyor. Bazen de öylece bırakıyorum. Sonra düşünüyorum “ya yanlışlarımı örnek alan biri olursa” diyorum kendi kendime. Üzülüyorum tabi o zaman çünkü birçok gazete ve haber metninde, ekler yanlış, cümleler düşük, bunları görünce kendim “bunlara kızarken aynı şeyleri benim de yapmamam lazım” diyorum. Sonra “aman ya seni kim, ne diye örnek alsın” diyorum?