Özlemlemle dokun bana

Gölgesinde gönlümü eğlendirdiğim, bahçesinde mimoza çiçekleriyle bezeli evim. Sıcaklığını uzak diyarlardan hissettiğim. Ana kucağı gibi olmuyormuş başka kucaklar. Baba evi olmuyor kimsenin evi. Doğduğum büyüdüğüm dört duvar seni yanındayken anlamamışım başka diyarlarda ne çok özlenirmişsin çocukluğum gibi.

Anne yemeğinin tadı ve tuzu hiçbir yerde bulunmazmış. Elinin lezzeti dilinin tadına karıştığı kadın. Ne çok özlemişim seni. Özleyince anladım. Anne seni özlemek için sebebim yokmuş. Yüreğindeki güneşi görmem için bir kapı kenarı yetermiş.

Büyük beklentilerle çıktığım baba ocağından hatıra parmağımdaki türkuaz renkli yüzük. Anneden miras kalmalı mutluluğun demiştin.

Uzaklardan bir türkü sesi geliyor sanki vagonlarda insanlar. Gurbet kuşu olmak için sıraya dizilmişler de biz anlayamamışız belki de. Sırtlarında eski bir valiz.

Annem… Babam… Ve ben. Sazımızla büyük şehre selam çakan saadet sarhoşu insanlarıydık bu hayatın.