Pideye basacaksın tereyağını… Üstüne de kaymak...

Pideye tereyağını basıpta, fırına vereceğimi, yanına çayı demleyeceğimi, üstüne üstlük kaymakla birlikte yiyeceğimi söyleseler, “hahahahahaaayyy gidin la işinize” çekerdim.

Ama işte, Canan Karatay der de, ben yapmaz mıyım…

Bir önceki akşamdan kalan bütün pidenin, yumurtalı kısmı ile kenarındaki kalın kısım arasında bıçağın ucuyla, dibini delmemek üzere kestim bir uçtan bir uca…

Arasına kestiğim tereyağlarını yerleştirdim. Yumurtalı kısmın üstüne de minik parçalar halinde tereyağını serptim. Sonra, fırın tepsisine alüminyum folyodan, pideden az geniş tepsi yaptım. Pideyi bu tepsiye yerleştirdim. İftar’a 10 dakika kala, fırını 150’ye getirip, fırına verdim tereyağlı pideyi...

Diğer yanda çorbamı ısıttım. Çayımı demledim. Kahvaltılıklarımı çıkardım, epeydir boynu bükük duran kaymak bana göz kırpmasın mı?

Sen misin göz kırpan?

Gel buraya, olmuşken, tam olsun bari...

Bence şu mübarek ramazanda çorba üzerine kahvaltı ne güzel de gidiyormuş…

Tabii pideye basacanız tereyağını, vereceniz fırına…

Bayat ekmek değerlendirme operasyonunda et suyu, et-met bulana kadar…

Pratik, keyifli bir iftar seçeneği…

Hem de fırından yeni çıkmışcasına sıcacık miss gibi kokan pide… pide, üstü tereyağı…

Ha, bu arada kalabalık olmalı ev…

Herkesin eli o pideye uzanmalı sofrada, eriyen tereyağına basmalı her el, lokmasını…

Sonra mutlu, mutlu çayını yudumlamalı her dudak…

Sonrası mı?

iyilik, güzellik, mutluluk...