PKK’ya desteğin azalmasının nedeni Kürtlerin özgürlükten vazgeçmeleri değil terörden bıkmış olmaları

Düşüncelere zincir vurulamaz ve düşünceler her şeyi söyler. Geldiğimiz bu noktada birilerinin gerçekleri dile getirmesi lazım. İki tarafın da hoşuna gitmeyecek bu yazıyı yazarken yüreğimdeki insanlık duyguları bana yol gösteriyor.

Gerekçe ne olursa olsun bir insanın kanı savunması ve destek vermesi mümkün değildir. Ben Kürt olsaydım ve hatta özgürlüğü isteseydim bile bu canileri desteklemezdim. Ancak bu denli karşı olsak bile söz ve hareketlerimizle bilmeden destekliyor, güç veriyor olabiliriz, çok dikkat etmek lazım!

Ben rüzgâra göre yön değiştiren biri değilim. PKK’ya destek verenlerin cezalandırıldığı bu günlerde bile söylemem gereken şeyler varsa söylerim, söyleyeceğim. Bu noktada hükümetin barışı düşünmediği eleştirim baki. Biz susarsak silahlar konuşuyor çünkü!

PKK’ya destek zaten tartışılıyor, daha ilk zamanlarda bile halkın yarısının PKK’ya karşı olduğu biliniyordu. Ancak zaman içinde örgüte karşı olan nüfus giderek arttı; şu anda belki de çok cüzi bir militanlaşmış kitle var. PKK’ya destek verenlerin sayısı azaldı ama azılılar kaldı; yani potansiyel terörist.

Özgür olmadıklarını düşünenlerin özgürlük hayali yüreklerinden çıkmaz. Hani ki haklı olduklarını düşünsek bile bedeli çok ağır ödenen bir hayal bu. Şükür halk bunu gördü ama dağdakiler sanki başka bir amaç için başka birilerinin hesabına çalışıyorlarmış gibi öldürmeye devam ediyorlar.

İstedikleri kadar dünyayı kandırmaya çalışsınlar PKK başlangıçta özgürlük hareketi değildi, şimdi hiç değil; IŞİD’in zevk için kelle kesmesinden farkı yok. Eğer halklarını biraz olsun düşünüyorlarsa gittikleri yolun yanlış olduğunu görüp dönmeleri lazım. Kendileri silah bıraktıklarında demokrasiyi unutanlar varsa hatırlatacağız. Kandil’den gidilecek tek yol ölümdür!