Planlanmış Hayatlar...

Herşey o gün başladı, ya da o gün farkına vardık. 13 Mayıs 2014. Planlanmış bir güne uyanıyorduk ya da planladığımızı düşündüğümüz bir güne.

O günün akşamı işim gereği oldukça uzak bir şehre göreve gidecektim ve gün içinde hazırlıklarımı tamamlamam gerekiyordu. İnternetten biletler alınmış, saat kaçta evden çıkılacağı belirlenmiş ve 2-3 günlük seyahat için hangi valizin alınacağı, içine nelerin konulacağı düşünülmüştü.

3,5 yaşındaki oğlum kreşe gidiyordu, ancak o gün sabahtan kreşe göndermeyecektik. Uzun zamandır halsizliği vardı ve renginin de sararması üzerine bir doktor muayenesinin gerekli oldğuna karar vermiştik. Aslında bu kararı vermemizde kreşteki öğretmeninin de katkısı çoktu. Öğretmenimiz, birkaç gün önce annesini aramış ve oğlumuzun çok halsiz olduğunu, normalde kendisinden beklenmeyecek şekilde etkinliklerden uzak durmaya çalıştığını, sürekli uyumak istediğini ve uykuya çok kolay daldığını belirtmişti. Öğretmenimiz bizden oğlumuzun kan değerlerine baktırmamızı özellikle istedi.

Evet, oğlumuzun halsizliği vardı, rengi de sarıydı ancak biz onun sadece gelip geçici bir kansızlığı olduğunu, okuladaki durgunluğunun ise psikolojik olduğunu düşündük. Çünkü her anne baba gibi diğer bütün seçenekler bizim oğlumuza yakışamazdı. Onun üzerine toz bile konamazdı.

Şehirdışı görevim sebebiyle o gün evde olmamı fırsat bilerek oğlumuzun kan sayımını yaptırmak üzere devlet hastanesinin yolunu tuttuk. Kan alma merkezinde binbir güçlükle, canım oğlumun acı feryatlarını dinleyerek ve onu sakinleştirmeye çalışarak 3 tüp kanın alınmasını sağladık.

Oğluma bugüne kadar ateş düşürücü şurup dışında ilaç dahi vermeye çekinmiştik. Aşılarını yaptırırken her iğne batırılışında acıyı yüreğimizde hissetmiş ve abartmıyorum, onunla birlikte gözlerimizin dolmasını engelleyememiştik.

Ama o gün, o kan tahlilinin sonuçlanması ile birlikte bizim sakındığımız şeylerin kat be kat fazlasının önümüzde olduğunu öğrenecek ve buna dayanma gücü arayacaktık.

Tahlil sonuçları öğleden sonra eşime ulaşmıştı. Ben o sırada evde iş seyehati için son hazırlıklarımı tamamlıyor ve evden çıkmak için saati takip ediyordum. Cep telefonum çaldı, arayan eşimdi...

(Devam edecek...)