Ramazan klasikleri (!!)

Ramazan klasiklerinden söz etmiştim önceki yazılarımdan birinde. Toplumumuzda klasikleşmiş ramazan ritüelleri ve söylemleri kendine özgü bir şekilde öylesine yaygınlaşmış ki, çok yazı yazılır bu konuya dair.

Çok güzel bir alışkanlıktır, yoksulları iftar vakitlerinde doyurmak. Elbirliği ile çabalar harcanır. Belediyeler çadırlar kurar, gücü yetenler masraflarına katkıda bulunur bu güzel organizasyonun.

Buraya kadar her şey çok güzel. Ramazan biter, Şevval ayının ilk üç gününü bayram olarak kutlar tüm dünyada Müslümanlar. Ama gelin görün ki, daha bayramın ilk günü unutuluverir bir gün önce karnı doyurulması gereken insanlar. Ne bayramın diğer günleri ne de bayramdan sonraki günlerde o insanların yemek yemeğe ihtiyaçları yokmuş gibi düşünülür.

Yemek mi vermeli yoksa yemeği bulacak daha farklı imkanları mı temin etmeli onlar için, tartışılır. Ancak, yemek vermeyi gerektiren bir durumun varlığını kabul etmektir, ramazanda onları hatırlamak.

Peki ya, sonra o insanları unutmak neyi kabul etmektir. Riyakarlığımızı mı?

Daha bir şevkle ibadet etmeye çalışır insanlar bu ayda. Oruç dışındaki ibadetlere de daha çok zaman ayırır. Kimi derin bir huşu içinde yapar bütün bunları. Kimi de “ramazan işte, yapmak gerek” anlayışıyla yapar.

Kimi gündelik işlerine eskisi gibi devam ederse de kiminin de yanına yaklaşılmaz oruçlu olduğu günlerde. Burnundan solur, havadan nem kapar. Hele bir de vakit akşama yaklaşmışsa semtine uğramamak gerekir böylelerinin.

En önemli ramazan klasiği de, herkesin özlemle yad edeceği bir eski ramazan hikayesinin olmasıdır. “Nerde o eski ramazanlar” diye söze başlayanların yaş sınırı gün geçtikçe aşağıya iner. Kim anlatsa o zamana dair ramazanları insanın o günlere gidesi gelir.

Şunları merak ediyorum: Sözü edilen zamanlarda da aynı şekilde eski ramazanlardan özlemle söz ediliyor muydu? “Nerde eski ramazanlar” vecizesi kaç yaşındadır acaba?