Red-di vicdan ve kabul-ü vicdan üzerine

Vicdanımın reddettiklerini düşündüm. Kabul gördüklerine gelemedim bir türlü.

“Binalara girin” diyenleri vicdanım reddediyor.

Girip, ölenlere vicdanım el vermiyor.

Hatayı gidenlere yükleyenleri, vicdanım reddediyor.

Kalanların soğuktan donmasına, vicdanım el vermiyor.

Van’dan kaçmaya çalışanları yerenleri, vicdanım reddediyor.

Gidecek yeri olmayanlara çözüm bulamamak, içimi eritiyor.

Kışı geçirmelerini salık verenleri, vicdanım reddediyor.

Çadırda yangın çıkmasına, gönlüm razı gelmiyor.

Depremi reva gibi görenleri, vicdanım reddediyor.

Ayrımcılığa varan söylemlere,insanlık adına başım düşüyor.

Çılgın projeleri vicdanım reddediyor.

Projelerin paralarıyla şehre yatırım yapılmaması, içimi kemiriyor.

Atatürk’e saygısızlık yapılmasını, vicdanım reddediyor.

Hak etmeyenlerin paye sahibi edilmesi, ruhumu sıkıyor.

Emeklilik ve emekliler üzerinden yapılan söylemleri, vicdanım reddediyor.

Bir parmak bala razı gelmek fikri, uykularımı bölüyor.

Trafiğin terör kadar can almasını, vicdanım reddediyor.

Emniyet şeridinin keyfi kullanılmasından, canlar gidiyor.

Hayvanların katledilmesini, vicdanım reddediyor.

“Hayvan doyuracağına, insan doyur” sözü kanıma dokunuyor.

İnançların kul tekelindeymiş gibi gösterilmesini, vicdanım reddediyor.

Gözüme sokularak yapılan inanç gösterilerinde kalbim daralıyor.

Yergisiz basın, yargısız infaz, haksız ithamı, vicdanım reddediyor.

“Kimin kayına binersen, onun rüzgarıyla yelken dolar” sözü doğru çıkıyor.

Vekilin boks maçı için meclisi seçmesini, vicdanım reddediyor.

Yararımıza bekleyen kanunların neden çıkmadığı, aşikar oluyor.

Dosyaları tamamlanamadan yitip giden hayatları, vicdanım reddediyor.

İçerde kalanların ne zaman çıkacağını bilmemek, güvensiz kılıyor.

Şaibeli sınavları yapanların görevde kalmasını, vicdanım reddediyor.

Oğlumun sınava hazırlanırken güvensiz olması, canımı yakıyor.

Muhalefetsiz kalmayı, vicdanım reddediyor.

Başka seçenek olmadığı söylemine inandırılmak, korkutuyor.

Çocukların istismarının rızaya yüklenmesini, vicdanım reddediyor.

Rızanın kanun karşısında, tecavüzcülerin yanında olması, kahrediyor.

Güllük, gülistanlık bir hayatın içindeymişiz hissini, vicdanım reddediyor.

Kara haberci olmak da istemiyorken, böyle gözükmek hoşuma da gitmiyor.

Önüne gelene saldırmayı, gündem için göz oymayı, vicdanım reddediyor.

Kendi halimde kalma çabalarımı kırmak isteyenler, bunu neden yapıyor?

Vicdanın, vicdandan reddi mi gerekiyor?

Vicdanla bu haldeysek, vicdanın reddi daha bir reva mı?

Vicdanlarımız toplasak, hepsini Van’a yollasak. Nasıl dönerler sizce?

Yoksa, vicdanlarımız çoktan gitti mi ne?

Garip bir tezahür var üzerimizde. Belki, gittiler. Hep birden, bizi bıraktılar. Vicdanlarımız gitti.

Vicdansız kaldığımızı anlayamadık mı yoksa?

Karıştım, işin özü aslında. Karışık bu “Vicdanın reddedişi” zannımca.

Çözen olursa, yazın bana da…

Sağlıkla ve mutlu kalın 16/11/2011

Gülay Mustafaoğlu