Şafak 176

Nerede olursa olsun çocuk gözünden akan yaşı gördüğümde sanki sol yanımda zaman duruyor ben onlardan daha çok ağlıyorum. Küçükken "ben büyüyünce çocuklarım olduğunda onları hiç ağlatmayacağım" derdim. Bu cümleyi neden dediğimi de hatırlamıyorum aslında yine de bu cümle ve istek hep benimle yaşıyor.

Biliyor musun?

İlk ağladığında gözyaşları içerisinde benden birşey istemiştin  "anne ne olur ......... bul" demiştin. Akşamın kör saatiydi kendimi dışarı atmış aramış ama bulamamıştm. Sabahı sabah etmiş akşama doğru istediğini bulmuştum.

Dün gece ...

Herkes garipleşti bir sen normalsin iyi ki anne dedin. Ne var ki dedim sayılı gün çabuk geçer. Öyle de böyle de mecbur gideceksin. Tadını çıkar Fransız atasözünü hatırla. O ne ki dedin utandım o sözü sana söylemekten unuttum ki dedim gülüştük, gülüşüne kurban olduğum. Oysa herkes normal ben anormaldim yavrummm sadece güçlü, umursamaz numarası yapyordum.

Bu akşam...

İkinci ağlamanı gördüm. Gözlerini  saklıyordun, titrek, ürkek güvercin gibiydin. Dudakların aşağı doğru sarkmışt, gözlerini sildin. Belli etmemeye çalışıp ağlıyordun. Ama gördüm ! Avuçlarıma alıp saklamak istedim seni...

Üzgünüm... Ben bu sefer sözümü tutamıyorum.

Sen ağladın ya ben öldüm. İnsan yaşayarak da ölüyor.