Sakura

Memleketimin dağlarına da bahar geldi mi? Nisan ayına gireli bir kaç gün oldu ama güneşin yüzüne hasretiz. Serin ve yağmurlu hava hala devam ediyor. Burada yaşama renk katan kiraz çiçeklerinin açması da gecikti. Bulutlar arasında arada yüzünü gösterip kaçan güneşin sıcaklığını kısa bir süre de olsa hissetmek ne güzel!

Okullar yeni öğrenim yılına başmak üzere. Üniversiteler açıldı ve oryantasyon programı başladı. Hafta oratasında ana okulları, ilkokullar ve liseler yeni öğrenim yılına başlayacak. İlkokula başlayacakların yürekleri kıpır kıpır. Okul formaları, çantaları ve çalışma masaları alındı. Anne ve baba elleri tutulup okula gidilecek bu perşembe. Okul başlamadan önce tatil olanağını değerlendirmeyi son ana bırakan veliler de var. Çünkü tatil yerleri daha az kalabalık. Bugünlerde okul ödevlerini bitirmeyen öğrenciler eve kapanıp son hızla ödevlerini bitirmek zorundalar. Özellikle ortaokulu ve liselerde ödev sınavı var. Genel okul başarılarını değerlendirmede pek etkili değil ama sorumluluk duygularını geliştirmek açısından önemli.

Bizim ailede artık küçük çocuk yok. Oğlum ünversiteli oldu. Kyoto şehrinde bir üniversitede okuyacak. Kanatlarını çırpıp uçtu ve kendi tek odalı dairesine taşındı. Evin içi sessiz mi sessiz. Bilgisayarın başına oturmak için sıra beklemiyoruz. Çamaşır sepeti bile dolmuyor. Yemekler sessizce yeniliyor...Bir durgunluk bir sessizlik kapaladı evi.

Baharla birlikte doğa canlanırken vücudu yeni mevsime alıştırmak zor... Yurttan döndükten sonra başlayan ayağımdaki ağrı akapunkturla biraz rahatladı ama hala dinçlik yok... Yaşlanıyorum galiba.

Blogda bir süredir yazamadım... Umarım bundan böyle buradan sizlere daha kısa aralıklarla seslenme olanağı yaratabilirim. Daha çok blog yazısı okuyabilirim.

Buradaki yalnızlığımı gidermem çok güç. Tüm gücümü işe verip yalnızlığı gidermeye çalışıyorum. Blog da sanal da olsa yalnızlığımı gidermede bir araç. Yurttan bilgi alma, küsen, kırılan da olsa arkadaşların olduğunu bilmek güzel bir duygu...

Saygılarımla.