Şantiye sahasına dönen Bağdat Caddesi........

Dün akşam İstanbul'a döndüm. Yaklaışık 6 aydır uzak kaldığım bu şehri hiç özlememişim. Bunu sabah inşaat sesleri ile uyanınca daha iyi anladım.

6 aydır önce Bodrum, sonra Avşa Adası ve daha sonra tekrar Bodrum, İyice sesssizliğe, temiz havaya, sakinlğe alışmışken birden kendimi şantiye sahasında bulmuş gibi oldum İstanbul'a gelince.

Sabah kalkıp da gazeteleri okuduğumda içim bir kez daha buruldu. Köşe yazarlarından Ayşe Arman, Yonca Topbaş Bodrum'da olduklarından ve bu cennet gibi yerde yaşamak varken niye insanların büyük şehrin trafik, kirli hava gibi sorunları ile uğraştıklarını anlamadıklarından dem vurduğunda gerçekler bir kez daha kafama dank etti.

Birden aklıma yıllar once Paris'te yaşadığım bir olay geldi. Yıl 1996. Paris'e yeni gitmişiz ve iki evladımla Nation'da bir stüdyoda yaşamaya çalışıyoruz. Ben ülkesinden ilk defa uzun sureli, uzaklaşmış bir insanın bütün gurbet duyguları ile dopdolu iken aklıma bir kitap okuyayım ve kafamı dağıtayım fikri geldi. Mütevazi evimizin salonundaki kitaplıktan bir kitap çektim. Ergün Hiç Yılmaz'ın 'Beni Toprağıma Gömün'adlı kitabi. Kitabı yaşlı gözlerle kütüphanedeki yerine nasıl tıkıştırdım hatırlamıyorum. Bir başka kitap aldım. O da gene bu mivalde bir kitap. Ve ben kitap okuma fikrini bir kenare bırakıp koltuğa oturdum ve başladım ağlamaya.

İşte Sabah okuduğum Bodrum'u metheden köşeyazıları da inşaat sesleri arasında bunlamış beni iyice üzdü. Keşke dedim.'Hiç gelmeseydim oralardan.'

Begonvillerimle, yağmurda ıslanmış toprak kokusu ile, uzaktan gelen köpek, Inek, horoz sesleri ile ne güzel bir yaşamdı.

Şimdiden özledim oraları.

Ne yazık ki bir süre daha şantiye sahasına dönen Bağdat Caddesi'nde yaşamaya mahkümum.