Sarkı sözü gibi

Hani bir sarkı var " nerden baslasam bu ask hikayesini nasıl anlatsam..." diye baslar sonra devam eder, iste bu aynı öyle birsey. Yazacak öyle cok sey var ki nereden nasıl baslamak lazım onu bilemiyorum.

Yurtdısında yasayıp Türkiyeyi dısarıdan görmek, gördüklerimizi belirli zamanlarda yasayıp hissetmek öyle zor, öyle anlatılmaz bir duygu ki ne biz bunu anlatabiliyoruz yurtdısında yasayanlar olarak, ne yurttakiler bizi anlayabiliyorlar.

Yasadıgımız ülkede olduk olası yabancıyız, yurda gelince nerden gelirseniz gelin isminiz "alamancı". Eger agzınızı acıp herhangi bir konuda fikir söylemeye calısırsanız aldıgınız yanıt tek " burası Türkiye". Peki burasını bu Türkiye yapan uzaylılar mı yoksa bizler miyiz?

Vakitlerinin büyük kısmını bilgisayar basında gecirip tek kelime gazete okumayan, kitap okumayan, fikir üretmeyen ama söz hakkı tanındıgı zaman karamsarlıgın diz boyu oldugu bir gencligin geldigi bir ülkenin evladı olmak cok daha zor.

Yasanan sacmalıkları görüp hic bir sey yapamamak, isin en kötü yanı. Elimizden gelen ancak elimizden geldigince yorumyaparak bir yerlere ulasmak. Belki gerekli yerlere ulasma sorunu yasayacagız ama, belki fikirleri tutan 10 kisi cevrelerinde 10 kisiyi etkileyerek halkayı büyütebilecegiz ve aslında umudun, carenin biz oldugumuzu yayabilecegiz. Umutsuzlugun sonu karamsarlık, karamsarlıgın sonu kaybetmekse, bu bize yakısmaz. Biz Atatürkün evlatlarıysak bize savasmak ama fikirlerimizle savasmak yakısır.

Susarak sadece elestirip homurdanarak yasamaktansa, iki kelime bile olsa fikir söyleyip bazı seyleri düzeltmeye calısmaktan yana olmak en güzeli sanırım.

Hadi susmayalım artık....