Utanmaz mutluluk

Utanma duygusu yoksa eğer insanda, hayat zor değildir artık. İster kendi yaşamında, isterse başkalarının yaşamında olup bitenler umurunda değilse başka ne sıkabilir ki ademoğlunun canını. Ne zenginlik, ne başarı; en kıskanılacak duygudur utanmazlık. Çünkü “utanmazların” canını sıkacak hiçbir şey yoktur. Gerçek mutluluk da bundan başka nedir ki?

Lübnan’da cebinde misket çocukların, elleri çamaşırda kadınların, evine ekmek getirme derdindeki bitkin adamların üzerine bomba yağarken utandınız mı hiç? “niye utanayım ki? Bombaları ben mi atıyorum? ” derseniz kim ne cevap verebilir? Sonuç: Mutlusunuz.

Daha dünyayı idrak etmeye yeni yeni başlayan iki küçük çocuğun ırzına geçilip, öldürüldüğünde utandınız mı hiç? “Niye utanayım ki? Ben mi tecavüz ettim? ” derseniz ne cevap verilir? Sonuç: Mutlusunuz.

Yoksulluğa, cehalete, sefalete mahkum edilmiş insanlar suç işlediğinde utandınız mı hiç? “Niye utanayım ki? Ben mi dedim kap, kaç, öldür diye” derseniz kim sizi suçlayabilir? Sonuç: Mutlusunuz.

Yaşadığınız şehrin arka sokaklarında ki izbe evlerde kadınlar, çocuklar üç kuruşa, hayvanca, sapıkça, döve vurula, zorla “sevilirken” utandınız mı hiç? “Niye utanayım ki? Ben mi düşürdüm onları bu yola? ” derseniz kim aksini söyleyebilir? Sonuç: Mutlusunuz.

Hemen yanıbaşınızdaki evde bir kadının kafası kocası tarafından duvarlara vurulup, kemikleri kırılırken hiç utandınız mı? “Niye utanayım ki? Ben mi evlendirdim zorla? ” derseniz kim ayıplar sizi? Sonuç: Mutlusunuz.

Sabahın ayazında, banka önünde, soğuktan ve yaşlılıktan iki büklüm olmuş, emekli maaşı sırasındaki ihtiyarları görünce hiç utandınız mı? “Niye utanayım ki? Ben mi layık gördüm onları bu eziyete? ” derseniz kim tükürür yüzünüze? Sonuç: Mutlusunuz.

Bu liste ne kadar uzarsa uzasın, verilecek sihirli cevabınız nasıl olsa hazır. “Ben mi yaptım? ” ve sonuçta mutlusunuz. Evet, mutlusunuz ve hatta haklısınız ama yine de dost acı söyler. Ne kadar mutluysanız o kadar “utanmazsınız”.