Sayıklarım ben! Bazen...

Bazen…

Yolda giderken terzi dükkânın içindeki çırağa ilişir gözüm

Benim gözüm terzi çırağına terzi çırağının iğnesi düşleri eskimiş Mahmut amcanın hayatını yamalayan pantolonuna ilişir…

Bazen…

Sokakta yürürken ayağım kaldırımda unutulmuş bir oyuncağa çarpar sanki çocuk düşlerim ayağımın altından ayaklanır…

Bazen…

Bir demli çayda aradığım hatıralar yakar ağzımı ince bellinin beline saramam parmaklarımı bakarım ki hatıralarımdan şişmanlamış düşlerim…

Bazen…

Bir tren istasyonunda beklenmeyi beklediğim zamanları düşünerek bir demet papatya bırakırım hiş kavuşamayan iki sevdalı rayın arasına…

Bazen…

Bir vapur penceresinden nefes alırım içime martı çığlığı dolar sonra gözlerim kanatlanmış denizin mavisinde bulurum kendimi…

Bazen…

Tutamamam kendimi söz geçiremediğim ellerim dinlemez beni cümlelerden bir kum kalesi misali oyun oynar yazıyla…

Bazen…

Bir gece kondu mahallesi arasında bulurum ruhumla dost bedenimi bir Çingene çocuğun gözlerinde çırpınır şehir bağıra bağıra…

Bazen

Bir bisikletin çıkrık sesinde dolaşırım şehrin caddelerini kalabalıkların gürültüsünden ve sahte şehir yaşantısından duymazsınız sesimi…

bazen

.........................................................................................

Sesim kesilir…

İşte o zaman konuşurum aslında ben…